Στο τζάμι...

Πρωινά Όνειρα!

Ξέρω κάτι φίλους που
την ψάχνουν γι’ αλλού
Μα έχτισα ν στην άμμο
τα πιο απίθανα όνειρα

Κοιτάζουν μες στα μάτια
τους κοινούς τους θνητούς
Αυτούς που δε μπορέσαν
δεν αντέξαν και χάθηκαν

Παιχνίδια της ζωής
κοντά στους πόλους της γης
Ο τροχός της τύχης
δεν γυρνάει δε στέκεται

Μια σκέψη, μια ελπίδα,
ένα ταξίδι γι αλλού
Το καράβι του νότου
έχει σαλπάρει πια χάθηκε

Προσπάθησα ν μια νύχτα
από τη θλίψη να βγο υν
Μα είδα νε πιο κάτω
το φεγγάρι να κρύβεται

Ο φόβος, το σκοτάδι,
η αλήθεια, το φως,
Να πνίξουν τ η νύχτα
που ταράζει τα όνειρα

Συλλάβισαν το μήνυμα
νωρίς το πρωί
Δυο λόγια, ένα δάκρυ,
οι τελευταίες κουβέντες τους

Στο σπίτι κι απόψε
έχει απλωθεί η σιωπή
Σπασμένα ρολόγια
που να δείχνουν μεσάνυχτα.



«Όταν κλείνουν τα φώτα, η ψυχή σου κουρνιάζει
και στο σκοτάδι χορεύει με τις λέξεις…
Ο ήχος των δεικτών την ύπαρξή σου βιάζει…
Κι εσύ, θέλεις να τρέξεις…
Και τότε εμφανίζονται μονοπάτια…»

Στο μονοπάτι αρχικά εμφανίστηκε μια μάγισσα,
αόριστα ψιθύρισε πως άργησα,
ότι ο δρόμος των σκιών θα ‘ναι μακρύς και γλυκός
και πως κάπου κάπου θα δακρύζει ο ουρανός.
Λίγο βιάστηκα για να βρεθώ σ’ ένα ξέφωτο
να δω μια μάχη ένα βράδυ αξημέρωτο
Είδα κάποιον να υψώνει ένα σπαθί μπροστά μου
και, ρίχνοντας το, να ψελλίζει τ’ όνομά μου.
Θυμήθηκα πολλά και δάκρυσα ασυναίσθητα,
κατάλαβα πως έπρεπε να φύγω και συνέχισα.
Στο διάβα μου αντίκρισα κρίνα λευκά,
προάγγελοι θανάτου στοιχισμένοι σε σειρά
και μια νεράιδα να λέει για μια ατέλειωτη έξη
που μου άφησε στα χείλη μια παράξενη γεύση.
Είδα προδότες σε κελιά, σε κατάσταση σήψης,
με λουκέτα φτιαγμένα από ενδόμυχες τύψεις.
Χάθηκαν. Και προχώρησα πιο πέρα,
ένας μάγος με φίλεψε μια γυάλινη σφαίρα
Τα μάτια του έχυσαν δυο σταγόνες δάκρυα γνώριμες,
αλήτρες ανάσες από στιγμές πιο απόμερες.
Πήρα χρώματα και στα κέρναγα παντού
με το χρώμα της φωτιάς στο χρώμα του δειλινού
και με θυμάμαι να λέω πριν το σκοτάδι με βρει
‘Θέλω Απόψε Να Αγγίξω Την Ουράνια Σιωπή’

Σ’ ένα όνειρο θα ζήσω τώρα πια
αφού ο κόσμος μου δεν σας βολεύει
εκεί που ακόμα υπάρχουν ξωτικά
κι ο άγγελος μου κάπου κάπου ζωντανεύει
Σ’ ένα όνειρο θα φύγω, θα χαθώ
κι όταν για μένα θα μιλάτε θα σωπαίνω,
θα σας κοιτάω από μακριά και θα γελώ
και ευτυχισμένος κάθε βράδυ θα πεθαίνω

Κι όμως με βρήκε το σκοτάδι, όρθιο ακόμα
να ‘μαι μόνος, στης πανσέληνου το χρώμα.
Κάθε βήμα μου έμοιαζε πιο σκοτεινό
και στο βάθος θαρρώ αίμα έσταζε απ’ τον ουρανό.
Σαν παραμύθι ευχήθηκα να περάσει η ζωή μου
κι ιστορίες διάβαζα, να δω ποια μου ταιριάζει.
Σε πριγκίπισσα που κοιμόταν έδωσα το φιλί μου
κι όταν ξύπνησε άρχισε να ουρλιάζει.
Έσκυψα κεφάλι ίσως δάκρυσα πιο πέρα
στα μέρη που ποτέ δεν ξημέρωσε η μέρα
γιατί μαύρα δαιμόνια έκρυβαν τον ήλιο
ενώ ο χρόνος εξορίστηκε απ’ της νιότης το βασίλειο.
Εκεί στολίζονται τα δάση μόνο από ιτιές
που απ’ τη γέννηση τους έχουν έτοιμες θηλιές
πλεγμένες από ψέματα και όρκους πατημένους
κι οι μανδραγόρες χορεύουν κάτω από τους κρεμασμένους.
Κυνήγι μαγισσών γι’ αθάνατα ξόρκια.
Με πλησίασε μια κι είπε τα παρακάτω λόγια.
Κρύβω μέσα μου, λέει, μια απ’ τις προφητείες :
Όπου δω ανατολή εκεί θα χρίζονται μεσσίες.
Σκέψεις βγαλμένες απ’ της ψυχής μου τα υπόγεια,
μ’ ένα μικρόφωνο θα βαφτιστούν υπόνοια
κι αύριο θα με βρει του ήλιου το γέρμα
μ’ ένα βέλος στη καρδιά, αντί στη φτέρνα.
'Άξαφνα χάθηκαν όλα, με την πρώτη ακτίνα από το φως
κι ο ουρανός μοιάζει τόσο μελαγχολικός.
Ας ήτανε το παραμύθι να μην τελείωνε νωρίτερα,
τα όνειρα που πεθαίνω για μένα είναι τα καλύτερα.'

Σ’ ένα όνειρο θα ζήσω τώρα πια
αφού ο κόσμος μου δεν σας βολεύει
εκεί που ακόμα υπάρχουν ξωτικά
κι ο άγγελος μου κάπου κάπου ζωντανεύει
Σ’ ένα όνειρο θα φύγω, θα χαθώ
κι όταν για μένα θα μιλάτε θα σωπαίνω,
θα σας κοιτάω από μακριά και θα γελώ
και ευτυχισμένος κάθε βράδυ θα πεθαίνω

Φιλία!?!?

Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ψάχνει τη φιλία...
Εκείνη τη φιλία που μπορείς να έχεις με μία φίλη από το νηπιαγωγείο.
Μία φίλη με την οποία κάποτε έπαιζες στην αλάνα.Κρυφτό,κηνυγιτό,κούκλες και κουζινικά...

Εκείνη που σε έχει δει να πέφτεις από την κούνια,να κλαίς τρέχοντας στη μαμά σου και να γυρνάς μετά από λίγο για να συνεχίσεις το παιχνίδι.Που ήταν εκεί όταν ζωγράφιζες το σπιτάκι με την βασίλισσα και είχες μία μεγάλη κόκκινη γραμμή από νερομπογιά στο μάγουλο ή όταν ήταν τα χέρια σου γεμάτα μαρκαδόρους...

Κάποια που την θυμάσαι δίπλα σου την πρώτη μέρα στο σχολείο.Εκεί που άλλοι έκλεγαν γιατί φοβόντουσαν,άλλοι κοιτούσαν στα μάτια το διευθυντή που μιλούσε,άλλοι ρωτούσαν εδώ κι εκεί να μάθουν τι κάνουν στο σχολείο κι αν είναι καλό ή κακό,εσείς να ήσασταν μαζί και να χαχανίζατε και να λέγατε πόσο ωραία θα περάσετε.

Εκείνη με την οποία έκανες την πρώτη ζαβολιά.Μαζί της έκανες πλάκα,φασαρία στην τάξη γιατί μιλούσατε και γελούσατε.Κοιμήθηκες πολλές φορές στο σπίτι της ή εκείνη στο δικό σου και διαβάζατε βιβλία και μυρμουρίζατε ως αργά μέχρι να σας πάρει ο ύπνος...

Κι έπειτα στο γυμνάσιο,μαζί είχατε την αγωνεία αν θα είστε στην ίδια τάξη κι αν θα κάθεστε στο ίδιο θρανείο.Μαζί πήγατε στη διευθύντρια απαιτόντας να αλλάξει την μια από τις δύο γιατί τελικά τα επίθετα σας ήταν σε διαφορετικές τάξεις.Κι αφού το καταφέρατε,μαζί στο τελευταίο θρανείο πίσω πίσω,το γεμίζατε με στοιχάκια για τον έρωτα,με τραγούδια,με ζωγραφιές.Μαζί στα διαλείματα και στην πρώτη αποβολή γιατί κάνατε κάποια φάρσα ή γιατί μιλούσατε στην ώρα του μαθήματος...

Μαζί πριν την πρώτη έξοδο διαλέγατε τι θα βάλετε και έπαιρνε δέκα τηλέφωνα η μία στην άλλη μέχρι να συννενοηθήτε...Ήταν εκεί στα πρώτα χτυποκάρδια σου,στην πρώτη απογοήτευση,στο κλάμα σου.

Ακόμα κι όταν έπρεπε να αποφασίσετε αν θα πάτε τεχνικό ή ενιαίο μαζί πήρατε την απόφαση κι ας μην υπολογίζατε καλά το μέλλον.Κι έπειτα μαζί διαβάζατε και λύνατε τις ρημάδες τις ασκήσεις των μαθηματικών που ήταν παλούκια ή στα αρχαία «Ναυσικάααααααα....»
Δίπλα δίπλα σημειόνατε τις σχολές,έψαχνε η μια το όνομα της άλλης στον πίνακα των αποτελεσμάτων.Μαζί συννεφιάζατε ή χαρόσασταν για την αποτυχεία ή την επιτυχεία...Κι ακόμα κι αν το όνειρο του να περάσετε στην ίδια πόλη για να συγκατοικισετε δεν έγινε πραγματικότητα εσάς δε σας ένοιαζε γιατί μιλούσατε με τις ώρες στο κινητό για τα πάντα και με την πρώτη ευκαιρία τρέχατε πίσω στο «σπίτι» για να βρεθήτε και να πίειτε καφεδάκι στην παραλία με τον ήλιο να σας ζεστένει τα πρόσωπα και την φιλία,την αγάπη να ζεσταίνει την καρδιά σας...

Κι όταν τελειώσαν όλα αυτά και είπατε να το διασκεδάσετε,ήρθε ο έρωτας.Ο ένας,ο μεγάλος...
Όμως κι εκεί μαζί ήσασταν.Έγινε η μια κουμπάρα στην άλλη για να δέσετε τη φιλία σας καλά...

Ήσασταν μαζί σχεδιάζοντας το μέλλον,που θα έχετε οικογένειες και θα βρίσκεστε και θα κάνετε παρέα ότι κι αν γίνει.Και θα είναι φίλοι και οι άντρες σας (το πως δε θα σας ένοιαζε) και τα παιδιά σας.Θα παίζαν όπως παίζατε κι εσείς και κάποια στιγμή όταν ποιά θα ήσασταν γιαγιάδες θα λέγατε τις ιστορίες σας και θα γελούσατε...

Πάντα φανταζόμουν κάποια φίλη δίπλα μου σε όλα.Όχι φίλη.Σαν δεύτερη αδερφή!Πάντα το ήθελα και το ζητούσα.Ποτέ δεν το απέκτησα...

Κι αναρωτιέμαι...

Υπάρχει αυτή η φιλία? Ή μήπως μπορείς να τη βρείς μόνο σε όμορφες παιδικές ταινίες,
σε βιβλία και παραμύθια?
Αν υπάρχει,γιατί ποτέ δε την βρήκα?Έκανα κάτι λάθος?
Κι αν δεν υπάρχει,γιατί δεν υπάρχει? Είναι τόσο δύσκολο να αγαπάς κάποιον και να είσαι δίπλα του σε όλα?


Αυτό το κείμενο το έγραψα καιρό πριν και το σκεφτόμουν πολύ αν θα έπρεπε τελικά να το κάνω ανάρτηση.Μπορεί να φαίνεται ότι μιλάει αποκλειστικά για την φιλία μεταξύ κοριτσιών όμως δεν είναι έτσι...Μιλάει για την φιλία κοριτσιών,για την φιλία αγοριών,για την αληθινή φιλία γενικά...

Α.Γ.Selena

2010 ευχές για όλους!!!

Προσπάθησα να στείλω σε όλους σας έναν έναν τις ευχές μου για το 2010 όμως το ίντερνετ μου δε με βοήθησε, όπως κι ένα προσωπικό πρόβλημα που με κρατάει μακριά από τον Η/Υ αυτές τις μέρες κι έτσι ζητώ συγγνώμη από όσους δε πήραν τελικά το μήνυμα μου.

Σας εύχομαι όλους τα καλύτερα για το 2010!
Να έχετε μια πολύ όμορφη και χαρούμενη χρονιά!
Με υγεία και αγάπη ΠΑΝΩ από όλα!!!

Να περνάτε καλά και να προσέχετε!!!