Blogger Widgets
topbella

Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2009

Χρόνια πολλά και Καλή Χρονιά!!!

Εύχομαι σε όλους,
να έχετε τα πιο ζεστά,χαρούμενα,χρωματιστά,όμορφα,ξεχωριστά,
αγαπησιάρικα Χριστούγεννα της ζωής σας!!!


Εύχομαι για όλους,
ο καινούργιος χρόνος να φέρει υγεία,αγάπη,ειρήνη,ευτυχία,ζεστασιά,
φιλία και πολλές όμορφες αλλάγες!!!


Να είστε πάντα καλά ΟΛΟΙ!!!
Να περάσετε πανέμορφα στις γιορτές και πάντα να θυμάστε:


1) Τα πιο πολύτιμα πράγματα είναι αυτά που δεν κοστίζουν ακριβά!!!
2) Το να δίνεις χαρά σε κάποιον είναι διπλή χαρά για σένα!!!

Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2009

Ένα μεγάλο ευχαριστώ,

σε όσους βοήθησαν να στολίσουμε το δέντρο μας :)
Αυτό το δέντρο είναι όλων μας!!!
Το αφιερώνω σε όλο τον κόσμο με πολλή αγάπη!!!

Εύχομαι σε όλους Υγεία,Αγάπη και Ειρήνη!!!
Μια γεμάτη από ομορφιά ζωή και πολλά φωτεινά χαμόγελα!!!

Στο στολισμό βοήθησαν οι:

ifigeneia

ΦΟΥΛΗ

Δυστυχώς αν τη μεγεθύνω θα αλλοιωθεί...

Margo

kariatida62


Thalassenia


Emily


Adis

50fm

Άιναφετς

Ρίκη Ματαλλιωτάκη



George

Σταυρούλα

Εάν κάποιος θέλει να προσθέσει ένα στολίδι,
υπάρχει χώρος και να μη διστάσετε :)

Σας ευχαριστώ πολύ όλους που ήσασταν εδώ!!!
Φιλιά πολλά!!!

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009

Το δέντρο μας!!!


I HAVE AN IDEA!!!


Λοιπόν,προχτές το βράδυ "έφαγα μια φλασιά" και μου ήρθε μία ΙΔΕΑ.
Σκέφτηκα να σας εξηγήσω τους λόγους που με κάνανε να το σκεφτώ αλλά προτιμώ να μην το κάνω.
Θα σας πω λοιπόν την ιδέα μου και αν δω ότι θέλετε να συμμετέχετε τότε θα την κάνω πράξη.Αν όχι δεν πειράζει πείτε πως δεν το έγραψα καν...

Και η ιδέα είναι η εξής:
Θα βάλω στο μπλογκ ένα δέντρο χωρίς στολίδια και ο καθένας από εμάς θα ψάξει να βρει έστω ένα στολίδι που να του αρέσει έτσι ώστε να στολίσουμε σιγά σιγά το δέντρο.

Τώρα θα μου πείτε, πως θα γίνει αυτό? Είναι απλό.Εσείς απλά θα βρίσκετε το στολίδι που σας αρέσει και θα στέλνετε σαν σχόλιο το λινκ στο οποίο το βρήκατε.Από εκεί εγώ θα το παίρνω και θα το προσθέτω.Εύκολο δεν είναι?

Κάποιοι θα σκέφτοντε "παιδιάστικα πράγματα...".Ε!και?Τα Χριστούγεννα όλους δε μας κάνουν να νιώθουμε έστω και λίγο παιδιά?
Άλλοι θα λένε "και που θα τα βρω τα στολίδια?" το google είναι γεμάτο...
Κάποιοι άλλοι μπορεί να πουν "σιγά,άλλη δουλειά δεν είχα" οκ όποιος δεν θέλει δεν είναι υποχρεωμένος,αλλά δε νομίζω να είναι τόσο τραγικό.Δυο λεπτά υπόθεση είναι...

Αν θέλετε το κάνουμε.Αν όχι υγεία να'χουμε :)

Τα φιλιά μου και περιμένω να ακούσω γνώμες :)

ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!

Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2009

Πάμε μια Χριστουγεννιάτικη βόλτα για να μπούμε και στο πνεύμα!!!














Κι αυτό έτσι για να γελάσουμε και λίγο :)

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ!!!

Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2009

Καλό μήνα!!!

Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009

Καλημέρα :) Τέλος το συμμάζεμα!!!

Να με συγχωρείτε που άργησα αλλά δε γινόταν να έρθω νωρίτερα...
Κι επειδή αύριο δε γνωρίζω αν θα προλάβω,
σας το δείχνω τώρα το περιβόητο δωμάτιο :Ρ
ΠΡΙΝ!!!


Λυπάμαι αλλά δεν βρήκα άλλες φώτο καλύτερες...
ΜΕΤΑ!!!


Εντάξει δεν κάνω και θαύματα...
Το τακτοποίησα είπα :Ρ

Αυτή είναι μία αγαπημένη μου γωνιά...

και ΠΡΙΝ και ΜΕΤΑ και ΠΑΝΤΑ!!!

Πείτε ότι θέλετε!!!Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα ;)
Φιλιά σε όλους και να έχετε μία τέλεια Κυριακή :)

Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009

Συμμαζεύω...

Λόγω τις εξάμηνης ακινησίας μου κι επειδή το δωμάτιο μου δεν το αγγίζει κανείς εκτός από μένα (αυτό μας έλειπε κοτζάμ γαϊδούρα να βάζω τη μαμά μου να συμμαζεύει) στο δωμάτιο επικρατεί ένα χάος...
Φωτό από Living In Chaos - Trying To Escape

Οκ ήθελα να το φτιάξω. Να το αλλάξω και λίγο τώρα που μπορώ όμως σκέφτηκα να το κάνω το Σ/Κ. Θα μου πείτε "Γιατί? Έχεις κάτι άλλο να κάνεις ως τότε?" και θα σας απαντήσω όχι αλλά είπα να σας επισκεφτώ αυτές τις μέρες...

Τι το ήθελα??? Πέρασα που λέτε από του Βασίλη να πω ένα "Γεια" και να κάτσω "Λίγο ακόμα" κι εκεί που όλα πήγαιναν καλά, άρχισε να μαζεύει πράγματα. Ξέρετε τα έβαζε σε κούτες, ξεσκόνιζε, μερικές αλλαγές εδώ, μερικές εκεί κτλ. Είχε βάλει κι ένα τραγούδι όση ώρα συμμάζευε κι εγώ καθόμουν εκεί και τον χάζευα. Ώσπου με μπρίζωσαι ο άτιμος...

Δεν είπε τίποτα ο άνθρωπος. Δε με κατηγόρησε ως τσαπατσούλα ή τεμπέλα αλλά να... Βλέποντας τον να τρέχει πάνω κάτω, να μαζεύει από δω κι από κει κάτι με έπιασε... Μια ανησυχία. Ένα μπούκωμα. Έπρεπε κι εγώ να κάνω κάτι. Έπρεπε επιτέλους να συμμαζέψω.

Αυτό που λέτε έγινε εχτές...
Σήμερα κι έχοντας φτάσει στα μισά, κάνω διάλειμμα για ένα τσιγάρο. Πόνεσε η μέση μου πφφφφ! Πάντως σε καλή φάση είμαι...

Έφυγε το κρεβάτι, τη θέση του πήρε ένας καναπές. Μπήκε η βιβλιοθήκη στη θέση της και γέμισε με τα διάφορα μπιχλιμπίδια, έχω άλλη για τα βιβλία, μη βιάζεστε(αυτή βέβαια θέλει κάποιες μικρο αλλαγές αλλά στην πορεία), μόστραρα και τη μούρη μου πάνω πάνω να με βλέπω να σκιάζομαι :Ρ Σειρά έχει η ντουλάπα. Όχι αυτή δε θα φύγει. Εδώ σταθερά. Μόνο τα ρούχα που πρέπει να φτιάξω για να φύγει το κομοδίνο :Ρ

Σκέφτομαι να βάλω αργότερα που θα έχω τελειώσει φωτογραφία από το αποτέλεσμα...
Θα δω θα το σκεφτώ καλύτερα και θα αποφασίσω :Ρ
Ως τότε τα φιλιά μου... Να χαμογελάτε πάντα :)

Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009

Μέχρι που...





Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009

Άφησε με να'ρθω μαζί σου...

Ανοιξιάτικο βράδυ. Μεγάλο δωμάτιο παλιού σπιτιού. Μιὰ ηλικιωμένη γυναίκα ντυμένη στα μαύρα μιλάει σ᾿ έναν νέο. Δεν έχουν ανάψει φως. Απ᾿ τα δυο παράθυρα μπαίνει ένα αμείλικτο φεγγαρόφωτο. Ξέχασα να πω ότι η γυναίκα με τα μαύρα έχει εκδώσει δυο-τρεις ενδιαφέρουσες ποιητικές συλλογές θρησκευτικής πνοής. Λοιπόν, η Γυναίκα με τα μαύρα μιλάει στον νέο.
Πόσο θέλω να έρθω μαζί σου...

Άφησε με να' ρθω μαζί σου...

Σε παρακαλώ!!!

Το δωμάτιο σκοτεινιάζει. Φαίνεται πὼς κάποιο σύννεφο θα 'κρυβε το φεγγάρι. Μονομιάς, σαν κάποιο χέρι να δυνάμωσε το ραδιόφωνο του γειτονικού μπαρ, ακούστηκε μία πολύ γνώστη μουσική φράση. Και τότε κατάλαβα πὼς όλη τούτη τη σκηνή τη συνόδευε χαμηλόφωνα η «Σονάτα του Σεληνόφωτος», μόνο το πρώτο μέρος. Ο νέος θα κατηφορίζει τώρα μ᾿ ένα ειρωνικό κ᾿ ίσως συμπονετικό χαμόγελο στα καλογραμμένα χείλη του και μ᾿ ένα συναίσθημα απελευθέρωσης. Όταν θα φτάσει ακριβώς στον Άι-Νικόλα, πριν κατεβεί τη μαρμάρινη σκάλα, θα γελάσει, ένα γέλιο δυνατό, ασυγκράτητο. Το γέλιο του δε θ᾿ ακουστεί καθόλου ανάρμοστα κάτω απ᾿ το φεγγάρι. Ίσως το μόνο ανάρμοστο να 'ναι το ότι δεν είναι καθόλου ανάρμοστο. Σε λίγο, ο Νέος θα σωπάσει, θα σοβαρευτεί και θα πει «Η παρακμή μιας εποχής». Έτσι, ολότελα ήσυχος πια, θα ξεκουμπώσει πάλι το πουκάμισό του και θα τραβήξει το δρόμο του. Όσο για τη γυναίκα με τα μαύρα, δεν ξέρω αν βγήκε τελικά απ' το σπίτι. Το φεγγαρόφωτο λάμπει ξανά. Και στις γωνιές του δωματίου οι σκιὲς σφίγγονται απὸ μίαν αβάσταχτη μετάνοια, σχεδόν οργή, όχι τόσο για τη ζωὴ όσο για την άχρηστη εξομολόγηση. Ακούτε; το ραδιόφωνο συνεχίζει.

Γιάννης Ρίτσος

Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009

Καιρό έχουμε να πάμε βόλτα!!!Έτοιμοι???

Αυτή είναι λίγο διαφορετική...

Πιο άγρια,πιο σκληρή...

Δεν την αντέχουν όλοι...

Δε μπορούν πολλοί να ακολουθήσουν σε αυτά τα μονοπάτια...

Είναι μία μοναχική βόλτα συνήθως για μένα...

Όμως θα σας περιμένω κι ελπίζω να έρθετε :)

Το τελευταίο τραγούδι το αφιερώνω "κάπου"!

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

Νέο μέλος στην οικογένεια...

Προχτές το απόγευμα ήρθε στο σπίτι το νέο μέλος της οικογένειας...
Είναι μερικών ημερών και είναι τόσο γλυκιά...
Μας την χάρισε ένας βοσκός γιατί η μαμά της είχε κάνει τρία αρνάκια
και όταν κάνει πάνω από δύο τα άλλα δεν τα κρατάνε...
Είμαι σίγουρη πως την πάτησε και μας έδωσε το πιο όμορφο και πιο έξυπνο...
Και το όνομα αυτής...
ΜΠΕΜΠΑ!!!
Δεν ξέρω ακόμα σε τη θέση με έχει βάλει, αν είμαι μαμά ή αδερφάκι.
Πάντως όλη την ώρα πίσω μου τρέχει...
Κι ας την δυσκολεύουν τα πλακάκια κι ας γλιστράει, αυτή εκεί...
Όπου πάω μαζί μου...
Αφού να φανταστείτε, χτες πήγα στο μπάνιο και δεν την πήρα χαμπάρι
και ξαφνικά γυρνάω και τη βλέπω μπροστά μου...

Θα ανέβαζα και βιντεάκι αλλά ακούγετε η γαϊδουροφωνάρα μου
και είπα να μην το βάλω τελικά :Ρ


Α.Γ.Selena

Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009

Όσα και τόσα ακόμα...

Έμπνευση από τη Luna της οποίας το κείμενο παραθέτω κάτω...



Δεν με ξέρεις καλά, κανείς δεν με ξέρει


Νομίζεις πως με ξέρεις; Πως σου έχω πει ότι ήθελα, πως έμαθες όσα έπρεπε; Επειδή σου αράδιασα μερικές ημερομηνίες και γεγονότα, σου αποκαλύφθηκα λες; Επειδή γεννήθηκα εκεί, σπούδασα εκεί, δούλεψα εκεί, έσπασες θαρρείς τους κώδικες μου; Λοιπόν, ποια νομίζεις πως είμαι; Αυτή που γνώρισες χτες, αυτή που είμαι σήμερα ή εκείνη που μπορώ να γίνω αύριο; Ή μήπως θεωρείς πως έχω μόνο μια ζωή; Ένα όνομα, μια ιδιότητα; Δεν είναι που δεν με ξέρεις καλά, το πρόβλημα. Είναι που δεν με ξέρεις καθόλου. Κι επιμένεις να πιστεύεις πως είσαι ο μόνος κάτοικος κάποιου μυστικού Παράδεισου ή μιας φριχτής Κόλασης. Κι όμως... Δεν έχεις ιδέα. Περιστρέφομαι κάθε φορά, δείχνοντας μια πλευρά μου προς το σύμπαν. Γίνομαι καθρέφτης του καθενός. Αλλάζω όσο αλλάζουν κι οι άλλοι απέναντί μου, διατηρώντας τις εσωτερικές μου σταθερές. Τις καθαρά προσωπικές μου αξίες. Πυρήνας απάτητου πλανήτη, ανεξερεύνητος γαλαξίας, σκιώδες νεφέλωμα. Είμαι κάποιων η κόρη, κάποιων η φίλη, κάποιων η πρώην, κάποιων η συνάδελφος, κάποιων η πελάτισσα, κάποιων η ασθενής, κάποιων η έμπιστη.. κάποιων... Ποιος απ' όλους τους με ξέρει καλά; Ποιος λες ότι με καταλαβαίνει περισσότερο; Ποιος νομίζεις πως μπορεί να υποψιαστεί... τι εύχομαι λίγο πριν κοιμηθώ, τι παλεύω να νικήσω, ποιους φόβους καμουφλάρω, ποιοι με τρώνε ζωντανή; Ποιος νομίζεις πως μπορεί να καταλάβει τα μυστικά μου όρια, τις αιχμηρές μου γωνίες, τις ματωμένες μου αντιστάσεις; Ποιος νομίζεις πως μπορεί να ξέρει αν θέλω να είμαι ένα καλό κορίτσι ή ένα ευτυχισμένο κορίτσι; Ποιος μπορεί να ξέρει με τι χτυπά δυνατά η καρδιά μου, πότε λυγίζουν τα πόδια μου, πότε κλαίω και πότε ουρλιάζω; Ποιος μπορεί να ξέρει τι κάνω όταν μένω μόνη μου; Πόσο θυμό κουβαλάω και πόσες λέξεις κοιμίζω; Ποιος μπορεί να ξέρει πόσες φορές έπιασα πάτο και πόσες σηκώθηκα; Αν τρώω τα νύχια μου όταν αγχώνομαι ή αν κουλουριάζομαι όταν κοιμάμαι; Ποιος μπορεί να ξέρει σε πόσα "εγώ" χωρίζομαι; Σε πόσα αποφασίζω να δώσω ζωή και πόσα σκοτώνω; Νομίζεις πως επειδή κάτι μοιράζομαι μαζί σου -ότι κι αν είναι αυτό, μικρό ή μεγάλο, σημαντικό ή ασήμαντο-, σ' αφήνω και να κοιτάξεις και πίσω απ' τη σκηνή; Νομίζεις πως βλέπεις κάτι, επειδή απλά το κοιτάζεις; Νομίζεις πως τυχαία τραγουδάω τόσα χρόνια "...όσα κομμάτια κι αν μπορέσεις να ενώσεις, δεν θα σου φτάσουν μια στιγμή για να με νιώσεις...". Νομίζεις; Νομίζεις;; Νομίζεις;;;

Το κείμενο είναι της

Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2009

Χρόνια πολλά στους εορτάζοντες...


Angela (Angela)
Unfinished symphony (Angela)
Angela (Angela)
She’s mobile poetry (Angela)
And she’s nearly 23
Making four-fifty an hour
Complimentary shower
They call her Angela

Angela
Oh Angela
Angela

Angela (Angela)
Boom you blew my mind (Angela)
Angela (Angela)
I feel the sap rising tonight (Angela)
A dry stick at the end of a branch
And an overzealous hand
You can’t glue it back no
Snapped off by Angela

Angela
Oh Angela
Oh!

Angela, oh Angela

Angela, angela
Yeah Angela (Angela)
Oh Angela (Angela)
Angela (Angela)
Oh Angela (Angela)

Oh Angela

I've been an alleycat, I lived nine lives
Just like a fine wine, I'm better with time
Like a diamondback rattlesnake
I have the rattle if it had the shake

Until you, gimme something to believe in
Until you, gimme something to sink my teeth into

Now when the winds cry Angela
Angela, I'll be there for you
And when the storms scream Angela
Angela, I'll be there

I've been a poet always tongue in cheek
I've seen some scenes man you'd never believe
And like a supercharged rocket ride
You know they'd have gasoline if they had the time

Oh Angela
Oh Angela
When the winds cry Angela

Save me - I'm a suck soul sucker in this whiskey ghost town
Save me - Get me in your saddle and ride me into the ground

Ooooh ooooh ooooh, Angela
Ooooh ooooh ooooh, yeah!

Oh Angela
Oh Angela
Now when the winds cry Angela

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009

Ας το κάνουμε...!

5 Μαΐου 2009
Για μένα ξεκινάει ένας κύκλος δύσκολος. Εκεί μετράω τη ζωή μου, τους φίλους μου, τους ανθρώπους που αγαπάω και υποτίθεται με αγαπάνε. Βλέπω όμως και τα προβλήματα που έχουν αυτοί τους οποίους δεν κοιτάμε αν δεν φτάσουμε κοντά στο πρόβλημα τους.

Τι θέλω να πω...

Στις 5 Μαΐου έσπασα το πόδι μου πέφτοντας με μηχανάκι που οδηγούσε κάποιος ο οποίος έλεγε πως με αγαπάει ακόμα κι αν η σχέση μας είχε τελειώσει. Χτύπησα προσπαθώντας να τον βοηθήσω όταν όλοι του είχαν γυρίσει την πλάτη. Λάθος μου! Το ευχαριστώ?
Ήρθε μαζί μου μέχρι το νοσοκομείο και πριν καλά καλά με πάρουν για εξετάσεις να δει έστω τι έχω έφυγε όταν έφτασαν οι δικοί μου. Από τότε τον είδα μόνο όταν βγήκα από το νοσοκομείο με κάποια ενδιάμεσα τηλέφωνα. Έφυγε από την πόλη ένα μήνα μετά κι από τότε ούτε τηλέφωνο να δει αν ζω ή αν πέθανα. Αχαριστία! Τη σιχαίνομαι...

Οι φίλοι (κολλητοί) μετρημένα στα δάχτυλα τηλέφωνα και επισκέψεις. Έξι μήνες. Όχι ένας, όχι δύο. Έξι! Οι συγγενείς ανύπαρκτοι. Η ξαδέρφη που λάτρευα και που πριν λίγο καιρό είχε περάσει κάτι παρόμοιο, πήρε ένα τηλέφωνο ένα μήνα μετά αφού βγήκα από το νοσοκομείο και καλά ότι μόλις το είχε μάθει και άλλο ένα μόλις έβγαλα το γύψο, δηλαδή στον 4ο μήνα. Αυτά είναι δανεικά. Έπεσε κι έσπασε το χέρι της λίγο μετά.

Έξι μήνες από τη ζωή μου χαμένοι. Μέσα σε όλα 2 μήνες η γιαγιά μου στο νοσοκομείο να παλεύει κι εγώ να μη μπορώ να πάω έστω να την δω. Τελικά ούτε στην κηδεία της δε μπόρεσα να πάω καλά καλά. Κι όλα αυτά γιατί? Για το κεφάλι μου το κλούβιο που τόσα χαστούκια έχει φάει κι ακόμα συνεχίζει να ελπίζει στον άνθρωπο...

Και τώρα περνάμε στο βασικό θέμα της ανάρτησης μου.

Οι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα.

Έξι μήνες. Τους 4 από αυτούς τους πέρασα σε ένα κρεβάτι. Δυστυχώς στο σπίτι μας έχουμε πολλές σκάλες και ήταν πάρα πολύ δύσκολο να ανεβοκατεβαίνω. Έβγαινα μόνο για να πάω στο νοσοκομείο και ελάχιστες φορές που ήμουν έτοιμη να σκάσω ή να σαλτάρω οπότε και έκανα κουράγιο. Γύριζα σπίτι πτώμα και κοιμόμουν όλη την υπόλοιπη μέρα.

Κι άντε το σπίτι μου είναι δικό μου και φταίω εγώ που δεν προνόησα να κάνω κάτι για τέτοιες περιπτώσεις. Οι άνθρωποι όμως που έχουν μόνιμα κινητικά προβλήματα και νοικιάζουν? Πόσοι έχουν έστω μία μπάρα για να μπορούν να φτάσουν στο ασανσέρ? Κι αν έχουν κατά πόσο είναι βατή? Γιατί σε όλο αυτόν τον καιρό, συνάντησα πολλές μπάρες, όμως ελάχιστες ήταν πραγματικά βατές.

Ξεκινώντας από το νοσοκομείο πρώτα από όλα. Η εξωτερική μπάρα είναι 2 χιλιόμετρα (ο αριθμός δεν είναι πραγματικός φυσικά. Σιγά μην έβγαζα και μεζούρα. Είχα τη γλώσσα που κρεμόταν) και αρκετά ανηφορική. Μία φορά αναγκάστηκα να την ανέβω με τις πατερίτσες και πέθανα πριν φτάσω στη μέση. Σκέψου δηλαδή να είσαι αναγκασμένος να την ανεβαίνεις κάθε τόσο. Είτε με πατερίτσες, είτε με καροτσάκι, είτε με πι (τα έχω δοκιμάσει όλα). Εδώ περπατάς κανονικά, είσαι υγιής και σου βγαίνει η γλώσσα χιλιόμετρα. Ας περάσω όμως στις εσωτερικές οι οποίες οπτικά σε γοητεύουν και λες "μα τι ωραίο νοσοκομείο. Τι προσεγμένο, τι καθαρό, τι......" κι όμως εκείνα τα μάρμαρα γλιστράνε διαολεμένα. Ποιά πατερίτσα και ποιό καροτσάκι? Μια μέρα (πριν πάρω δίπλωμα οδήγησης για καροτσάκι) με πήρε η κατηφόρα και κόντεψα να γίνω ένα με τα λαχταριστά κατά τα άλλα τοστ και σάντουιτς του κυλικείου. Αν πω δε για τις εξόδους στο προαύλιο είναι μη βγεις. Άπαξ και έκανες το λάθος κάηκες. Δε μπαίνεις ξανά μέσα. Μόνο αν φιλοτιμηθεί κάποιος να σε σπρώξει. Αλλά πουυυυυυυυυυυυ? Τόσοι γιατροί, νοσοκόμοι, άνθρωποι καλοντυμένοι και στολισμένοι, φαινομενικά μορφωμένοι περνούν από δίπλα σου και δε σε κοιτάζουν καν, μη σου πω ότι σου κλείνουν και την πόρτα στα μούτρα. Κι όμως σηκώνετε εκείνη η γιαγιά ή εκείνος ο τσιγγάνος που δεν πήγε σχολείο και "δεν ξέρει" και σε βοηθάνε να μπεις.

Είδα μπάρες σε δρόμους που και κανονικά να περπατάς αν πεις να τις περάσεις θα πας νοσοκομείο τουλάχιστον για στραμπούληγμα. Είδα σε μεγάλα καταστήματα, επώνυμα, μια μπάρα που με πολύ φαντασία ονομάζεται έτσι. Είδα σε γνωστές αλυσίδες φαστφουντάδικων μπάρες που περισσότερο τις έλεγες πίστες για ανωμάλου παρά μπάρα για ανθρώπους με κινητικά προβλήματα. Και τέλος είδα και μια ταβέρνα. Ναι καλά διαβάζετε. Ταβέρνα, η οποία είχε τις μόνες σωστές μπάρες που έχω δει 6 μήνες τώρα. Όμως κι εκεί ακόμα δεν είχαν σκεφτεί να κάνουν μία για να έχει κάποιος τη δυνατότητα να μπει μέσα στο μαγαζί.

Και καταλήγω σκεπτόμενη πως δεν θα έβλεπα τίποτα από όλα αυτά αν δεν πάθαινα αυτό που έπαθα. Οκ! Τους κοίταζα. Τους βοηθούσα όταν μπορούσα στο δρόμο. Τους σκεφτόμουν σε διάφορες στιγμές αλλά... Δεν τους καταλάβαινα! Δε μπορούσα να δω πόσο αποκομμένοι είναι, πόσο περιθωριοποιημένοι είναι, πόσο δύσκολη είναι η ζωή τους ακόμα και για να βγουν από το σπίτι τους, ΠΟΣΟ ΜΟΝΟΙ ΝΙΩΘΟΥΝ, πόσο άχρηστοι ακόμα κι αν αυτό δεν ισχύει, πόσο, πόσο, πόσο...

Ίσως κάποιοι να σκεφτείτε "τι λέει?" ή "Ε! και τώρα τους θυμήθηκες?" ή τέλος πάντων διάφορα.

Οι απαντήσεις μου είναι: Λέω ότι είδα και ότι νιώθω. Ναι τώρα τους θυμήθηκα, γιατί τώρα τους "είδα" πραγματικά. Ναι τώρα με ενδιαφέρει πιο πολύ. Κάλλιο αργά, παρά ποτέ!

Εγώ σήμερα είμαι καλά. Πήγα στο γιατρό κι έχω ωραία νέα. Αφήνω και τις δύο τις πατερίτσες και περπατάω. Και σε λίγο καιρό θα αρχίσω πάλι να χοροπηδάω και να χορεύω και να γελάω. Να βγαίνω έξω με τα πόδια, να τριγυρνάω, να πηγαίνω όπου θέλω... Όμως αυτοί οι άνθρωποι δυστυχώς θα συνεχίσουν να μη μπορούν.

Ειλικρινά δεν ξέρω αν θα τα σκέφτομαι σε 5 μήνες από τώρα αυτά. Θέλω να πιστεύω πως θα τα σκέφτομαι το ίδιο και πάντα θα προσπαθώ να κάνω κάτι. Έστω το ελάχιστο που μπορώ.Κι αν το ίδιο κάνουμε όλοι μας τότε σίγουρα η ζωή τους θα γίνει πιο εύκολη.

ΑΣ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ!!!

Δεν είναι δα και τόσο τρομερό να μην παρκάρουμε πχ. μπροστά στις μπάρες που έχουν ΑΝΑΓΚΗ για να μετακινούνται. Ούτε τόσο φοβερό να τους ανοίξουμε την πόρτα κάπου ή να τους σπρώξουμε λίγο (όχι στον Καιάδα, ούτε σε ταχείας κυκλοφορίας δρόμο γιατί είμαστε κάφροι και δεν τους είδαμε) να περάσουν κάποιο εμπόδιο ή κάποια μπάρα δύσκολη. Ή όσοι από εμάς έχουν κάποιο κατάστημα να φροντίσουν να είναι βατό και από εκείνους κτλ κτλ.
Τίποτα δύσκολο! Καλή θέληση χρειάζεται...

Εικόνα από το παιδικό βιβλίο: "Η Αργυρώ γελάει"...

Α.Γ.Selena


Υ.Σ.: Ένα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για τον άνθρωπο που με μετέφερε στο νοσοκομείο εκείνη τη μέρα με κίνδυνο ακόμα και να τρακάρει. Κι ένα ΣΥΓΓΝΩΜΗ που μέσα στον πόνο μου δε σκέφτηκα να πάρω τα στοιχεία του να του το πω κατ' ιδίαν. ΜΑΚΑΡΙ να ταξιδεύει στον μπλογκοκόσμο και να το δει.

Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009

Τούτη την ώρα...



MusicPlaylist

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

Ελάτε μαζί αν θέλετε...


Δεν είναι μια από τις συνηθισμένες μας βόλτες...

Δεν ξέρω καν αν μπορείτε να με ακολουθήσετε...

Κι αν μπορείτε ίσως θα έπρεπε να σας συμβουλέψω,
να μην το κάνετε.

Ίσως πρέπει να πάω μόνη...

Από την άλλη όμως,τη μοναξιά δεν την θέλω...


Μοιάζουν ανόμοια,διαφορετικά.Σαν να μπήκαν τυχαία,
όμως για μένα είναι πλεγμένα και ενωμένα με τρόπο
που δε μπορώ να καταλάβω κι εγώ καλά...

Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2009

Μια εκδρομή...

Χτες πήγα μια όμορφη εκδρομή στις Σέρρες.
Βρέθηκα να πίνω καφέ στο όμορφο και ηλιόλουστο κέντρο της,
το πλημμυρισμένο από κόσμο. Μικρούς, μεγάλους.
Και αργότερα να τρώω τα νοστιμότατα λουκάνικα Τζουμαγιάς :)
σε μια λαδόκολλα...

Ανανεώθηκα!!! Ανάσανα!!!

Έπειτα ήρθε κι ένας μπόμπιρας.Σήμερα γιορτάζει...
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΑΓΟΡΑΚΙ ΜΟΥ...
Στιγμή δε με άφησε :) Κουτσή ξεκουτσή όλη την ώρα πέρα δώθε με είχε.
Τι όμορφα!!! Πόση ζωή δίνουν τα παιδιά!!!
Παιχνίδι, βόλτες πάνω-κάτω, μάθαμε και αγγλικά!!!

Ανέβηκα!!! Αναζωογονήθηκα!!!

Κι ύστερα ήρθε η ώρα του γυρισμού... Πφφφ!
Ήθελα κι άλλο! Ήθελα να μείνω εκεί. Έστω για λίγες μέρες...
Θα πάω όμως πάλι!!! Υπόσχεση είναι αυτό. Πιο πολύ στον εαυτό μου :)
Α! Να μην ξεχάσω. Πήραμε και το αγαπημένο μου!!! ΑΚΑΝΕΔΕΣ!
Τέλεια... Έφαγα ήδη τρεις κι έπεται συνέχεια! Μετά θα κάνω δίαιτα :Ρ

Καταλαβαίνετε λοιπόν γιατί άργησα να σας απαντήσω.
Την ώρα που ήρθα σερνόμουν. Δεν πειράζει όμως.
Άξιζε τον κόπο και την κούραση. Άλλωστε κοιμήθηκα και σχετικά νωρίς
και δε βρικολάκιασα πάλι όπως κάθε βράδυ :Ρ
Σαν πουλάκι(τούβλο πες καλύτερα) κοιμήθηκα :)

Λοιπόν φιλάκια πολλά πολλά σε όλους.
Συγγνώμη που δε σκέφτηκα να βγάλω φωτογραφίες να σας δείξω
(είπαμε, μου είχε πάρει τα μυαλά ένα μικρό ζουζούνι :D )
Adios Amigos!Buenas tardes :D

Α.Γ.Selena

Σκέφτηκα να σας βάλω αυτό
http://www.youtube.com/watch?v=xZhSALEFjzE
μα φοβήθηκα πως δεν θα το πάρετε με την θετική του πλευρά...
Θα βάλω λοιπόν αυτό


και θα το αφιερώσω κάπου, γιατί "και που ξέρεις?Μπορεί..."

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009

Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2009

Ας βολτάρουμε χορεύοντας...

Βρείτε το ταίρι σας και ξεκινάμε...

Mark Anthony ο αγαπημένος μου...
Τιιιιι?Δεν χορεύετε ακόμα???
Για να δούμε???

Τώρα???Αχ ας με πιάσει κι εμένα κάποιος.
Δεν πειράζει που είμαι κουτσή ρε παιδιά...

Valio la pena=πολίτιμη τιμωρία...
Έεεεεεελα πάμε δυνατά!!!

Δε θα μπορούσα να μην βάλω την συνονόματη...

Todo todo λαλαλαλαλα...

Κάτι σας θυμίζει εεε?

Αυτοοοοό???Εμένα πολλααααά!
Δε θυμάμαι μόνο που έχω τη φούστα και τη μπλούζα Lambada :Ρ
Μη σχολιάσει κανείς... :Ρ


Αυτά για σήμερα.Ελπίζω να σας άρεσε κι αυτή η βόλτα.
Εγώ πάντως την κατά ευχαριστήθηκα :D
Φιλιά πολλά σε όοοοοοολους :D

Υ.Σ.:Όποιος δε χόρεψε την επόμενη φορά θα μείνει σπίτι :Ρ

Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009

TALISKER...


κάντε κλικ στην εικόνα για το ξόρκι.
Για την Talisker τη μαγική κουκλίτσα,
που της αρέσουν τα καλά ξόρκια.


Το τραγουδάκι είναι από το μπλογκ της Talisker!

Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2009

Ο κλόουν...


Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2009

Η ΜΑΓΙΣΣΑ ΤΩΝ ΜΑΓΓΙΣΩΝ!!!


Είναι γλυκιά και πετάει εδώ κι εκεί,
δίνοντας συμβουλές και γιατρεύοντας καρδιές...
ΕΙΝΑΙ ΜΑΓΙΣΣΑ!!!

Της αρέσουν τα λουλούδια,
ασχολείται με τα βιβλία της,
και τη ζωγραφική που τόσο αγαπάει!
Έχει πάντα τα μάτια της ανοιχτά,
για να ρουφάει την ομορφιά της ζωής.
Κι εγώ έχω την τύχη και την τιμή,να με προσέχει!!!

Μιλάω για την Μάγισσα των μαγισσών.
Μιλάω για την Καλύτερη Μάγισσα που έχω γνωρίσει.
Μιλάω για την Άιναφετς!!!
Κι αν θέλετε να την γνωρίσετε κι εσείς,
δεν έχετε παρα να ψιθυρίσετε το παρακάτω ξόρκι...
κάντε κλίκ στην εικόνα για το ξόρκι

Ελπίζω να σας αρέσει!!!
Με πολλή αγάπη!!!

Α.Γ.Selena
Η Φωτό Μου
A.G.Selena
Κάθε φορά που ένα παιδί λέει ότι δεν πιστεύει στις νεράιδες, κάπου κάποια νεράιδα πεθαίνει. James Barrie
Προβολή πλήρους προφίλ