Πόσο θέλω να έρθω μαζί σου...
Άφησε με να' ρθω μαζί σου...
Σε παρακαλώ!!!
Γιάννης Ρίτσος
Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009
Άφησε με να'ρθω μαζί σου...
Ανοιξιάτικο βράδυ. Μεγάλο δωμάτιο παλιού σπιτιού. Μιὰ ηλικιωμένη γυναίκα ντυμένη στα μαύρα μιλάει σ᾿ έναν νέο. Δεν έχουν ανάψει φως. Απ᾿ τα δυο παράθυρα μπαίνει ένα αμείλικτο φεγγαρόφωτο. Ξέχασα να πω ότι η γυναίκα με τα μαύρα έχει εκδώσει δυο-τρεις ενδιαφέρουσες ποιητικές συλλογές θρησκευτικής πνοής. Λοιπόν, η Γυναίκα με τα μαύρα μιλάει στον νέο.
Το δωμάτιο σκοτεινιάζει. Φαίνεται πὼς κάποιο σύννεφο θα 'κρυβε το φεγγάρι. Μονομιάς, σαν κάποιο χέρι να δυνάμωσε το ραδιόφωνο του γειτονικού μπαρ, ακούστηκε μία πολύ γνώστη μουσική φράση. Και τότε κατάλαβα πὼς όλη τούτη τη σκηνή τη συνόδευε χαμηλόφωνα η «Σονάτα του Σεληνόφωτος», μόνο το πρώτο μέρος. Ο νέος θα κατηφορίζει τώρα μ᾿ ένα ειρωνικό κ᾿ ίσως συμπονετικό χαμόγελο στα καλογραμμένα χείλη του και μ᾿ ένα συναίσθημα απελευθέρωσης. Όταν θα φτάσει ακριβώς στον Άι-Νικόλα, πριν κατεβεί τη μαρμάρινη σκάλα, θα γελάσει, ένα γέλιο δυνατό, ασυγκράτητο. Το γέλιο του δε θ᾿ ακουστεί καθόλου ανάρμοστα κάτω απ᾿ το φεγγάρι. Ίσως το μόνο ανάρμοστο να 'ναι το ότι δεν είναι καθόλου ανάρμοστο. Σε λίγο, ο Νέος θα σωπάσει, θα σοβαρευτεί και θα πει «Η παρακμή μιας εποχής». Έτσι, ολότελα ήσυχος πια, θα ξεκουμπώσει πάλι το πουκάμισό του και θα τραβήξει το δρόμο του. Όσο για τη γυναίκα με τα μαύρα, δεν ξέρω αν βγήκε τελικά απ' το σπίτι. Το φεγγαρόφωτο λάμπει ξανά. Και στις γωνιές του δωματίου οι σκιὲς σφίγγονται απὸ μίαν αβάσταχτη μετάνοια, σχεδόν οργή, όχι τόσο για τη ζωὴ όσο για την άχρηστη εξομολόγηση. Ακούτε; το ραδιόφωνο συνεχίζει.
Γιάννης Ρίτσος
Γιάννης Ρίτσος
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
6 καρδιες αγγιξα ❤:
Τι ωραία ανάρτηση!
Να' σαι καλά!
Μια φορά κι έναν τρελό...
Είναι πολύ αγαπημένο κείμενο.
Από την πρώτη στιγμή που το διδάχτηκα μπήκε στην καρδιά μου.
Παίζει βέβαια μεγάλο ρόλο και το μουσικό κομμάτι "Σονάτα του σεληνόφωτος" το οποίο είναι λατρεμένο μου χρόνια τώρα...
Κι εσύ να είσαι καλά!Καληνύχτα...
δεν ξέρω γιατί δεν μπόρεσα να καταλάβω τι σημαίνει αυτή η ανάρτηση. Είναι απλά λόγια? Έχει αποδέκτη και έτσι είναι φυσικό να μην καταλαβαίνω?
Δεν ξέρω τι φταίει. Πάντως αν το δώ σαν όνειρο (έτσι μου φάνηκε τελικά) είναι όμορφο σαν γραφή αλλά κάτι με κάνει να το φοβάμαι.
Γιώργο ομολογώ πως με εντυπωσίασες...
Στο συγκεκριμένο κείμενο του Ρίτσου καταφεύγω πάντα όταν νιώθω μοναξιά.
Όταν μου λείπει κάτι,κάποιος...
Πολλές φορές το βλέπω από τη θετική του πλευρά και λέω "επιτέλους πρέπει να βγώ...".Άλλες φορές όμως το βλέπω μόνο από την αρνητική του πλευρά.Μόνο από τη σκοτείνη,θλιμένη πλευρά του.
Εχτές με έπιασε μια στεναχώρια.Μια μοναξιά.Πλημμύρισα έλλειψη.Ναι είχε αποδέκτη/αποδέκτες.
Προσπάθησα να μην γίνει αντιληπτό αλλά μάλλον δεν τα κατάφερα καλά...
Καλό σου βράδυ καλέ μου Γιώργο.
Να είσαι πάντα καλά.
Αγγελική μου,
Όταν διαλέγεις το Selena, σαν ψευδώνυμο και όταν οι φίλοι σου σε φωνάζουν Φεγγαρόλουστη Selena, τέτοιες υπέροχες μελαγχολικές αναρτήσεις δεν ξαφνιάζουν...
"Είμαι μαζί σου...αφού με άφησες να έρθω μαζί σου...ανένδοτη αλλά μόνη"...είδες είμαι τόσο κοντά σου, που σε λίγο θ' ακούσεις την αναπνοή μου. Πολλά- πολλά ΑΦ.
Άιναφετς μου
με ισοπέδωσες!!!Με έκανες χαλάκι!!!
Με συγκίνησες πάρα πολύ!!!Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια ακόμα μία φορά!
Σε νιώθω δίπλα μου.Να το ξέρεις.
Είσαι φίλη!!!και το εννοώ.
Ευχαριστώ!!!
ΑΦφεγγαρόσκονης τόσο πολλά όσα τα αστέρια του ουρανού!!!
Υ.Σ.:Ποτέ δε λέω λόγια που δε νιώθω.
Δημοσίευση σχολίου