Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να ψάχνει τη φιλία...
Εκείνη τη φιλία που μπορείς να έχεις με μία φίλη από το νηπιαγωγείο.
Μία φίλη με την οποία κάποτε έπαιζες στην αλάνα.Κρυφτό,κηνυγιτό,κούκλες και κουζινικά...
Εκείνη που σε έχει δει να πέφτεις από την κούνια,να κλαίς τρέχοντας στη μαμά σου και να γυρνάς μετά από λίγο για να συνεχίσεις το παιχνίδι.Που ήταν εκεί όταν ζωγράφιζες το σπιτάκι με την βασίλισσα και είχες μία μεγάλη κόκκινη γραμμή από νερομπογιά στο μάγουλο ή όταν ήταν τα χέρια σου γεμάτα μαρκαδόρους...
Κάποια που την θυμάσαι δίπλα σου την πρώτη μέρα στο σχολείο.Εκεί που άλλοι έκλεγαν γιατί φοβόντουσαν,άλλοι κοιτούσαν στα μάτια το διευθυντή που μιλούσε,άλλοι ρωτούσαν εδώ κι εκεί να μάθουν τι κάνουν στο σχολείο κι αν είναι καλό ή κακό,εσείς να ήσασταν μαζί και να χαχανίζατε και να λέγατε πόσο ωραία θα περάσετε.
Εκείνη με την οποία έκανες την πρώτη ζαβολιά.Μαζί της έκανες πλάκα,φασαρία στην τάξη γιατί μιλούσατε και γελούσατε.Κοιμήθηκες πολλές φορές στο σπίτι της ή εκείνη στο δικό σου και διαβάζατε βιβλία και μυρμουρίζατε ως αργά μέχρι να σας πάρει ο ύπνος...
Κι έπειτα στο γυμνάσιο,μαζί είχατε την αγωνεία αν θα είστε στην ίδια τάξη κι αν θα κάθεστε στο ίδιο θρανείο.Μαζί πήγατε στη διευθύντρια απαιτόντας να αλλάξει την μια από τις δύο γιατί τελικά τα επίθετα σας ήταν σε διαφορετικές τάξεις.Κι αφού το καταφέρατε,μαζί στο τελευταίο θρανείο πίσω πίσω,το γεμίζατε με στοιχάκια για τον έρωτα,με τραγούδια,με ζωγραφιές.Μαζί στα διαλείματα και στην πρώτη αποβολή γιατί κάνατε κάποια φάρσα ή γιατί μιλούσατε στην ώρα του μαθήματος...
Μαζί πριν την πρώτη έξοδο διαλέγατε τι θα βάλετε και έπαιρνε δέκα τηλέφωνα η μία στην άλλη μέχρι να συννενοηθήτε...Ήταν εκεί στα πρώτα χτυποκάρδια σου,στην πρώτη απογοήτευση,στο κλάμα σου.
Ακόμα κι όταν έπρεπε να αποφασίσετε αν θα πάτε τεχνικό ή ενιαίο μαζί πήρατε την απόφαση κι ας μην υπολογίζατε καλά το μέλλον.Κι έπειτα μαζί διαβάζατε και λύνατε τις ρημάδες τις ασκήσεις των μαθηματικών που ήταν παλούκια ή στα αρχαία «Ναυσικάααααααα....»
Δίπλα δίπλα σημειόνατε τις σχολές,έψαχνε η μια το όνομα της άλλης στον πίνακα των αποτελεσμάτων.Μαζί συννεφιάζατε ή χαρόσασταν για την αποτυχεία ή την επιτυχεία...Κι ακόμα κι αν το όνειρο του να περάσετε στην ίδια πόλη για να συγκατοικισετε δεν έγινε πραγματικότητα εσάς δε σας ένοιαζε γιατί μιλούσατε με τις ώρες στο κινητό για τα πάντα και με την πρώτη ευκαιρία τρέχατε πίσω στο «σπίτι» για να βρεθήτε και να πίειτε καφεδάκι στην παραλία με τον ήλιο να σας ζεστένει τα πρόσωπα και την φιλία,την αγάπη να ζεσταίνει την καρδιά σας...
Κι όταν τελειώσαν όλα αυτά και είπατε να το διασκεδάσετε,ήρθε ο έρωτας.Ο ένας,ο μεγάλος...
Όμως κι εκεί μαζί ήσασταν.Έγινε η μια κουμπάρα στην άλλη για να δέσετε τη φιλία σας καλά...
Ήσασταν μαζί σχεδιάζοντας το μέλλον,που θα έχετε οικογένειες και θα βρίσκεστε και θα κάνετε παρέα ότι κι αν γίνει.Και θα είναι φίλοι και οι άντρες σας (το πως δε θα σας ένοιαζε) και τα παιδιά σας.Θα παίζαν όπως παίζατε κι εσείς και κάποια στιγμή όταν ποιά θα ήσασταν γιαγιάδες θα λέγατε τις ιστορίες σας και θα γελούσατε...
Πάντα φανταζόμουν κάποια φίλη δίπλα μου σε όλα.Όχι φίλη.Σαν δεύτερη αδερφή!Πάντα το ήθελα και το ζητούσα.Ποτέ δεν το απέκτησα...
Κι αναρωτιέμαι...
Υπάρχει αυτή η φιλία? Ή μήπως μπορείς να τη βρείς μόνο σε όμορφες παιδικές ταινίες,
σε βιβλία και παραμύθια?
Αν υπάρχει,γιατί ποτέ δε την βρήκα?Έκανα κάτι λάθος?
Κι αν δεν υπάρχει,γιατί δεν υπάρχει? Είναι τόσο δύσκολο να αγαπάς κάποιον και να είσαι δίπλα του σε όλα?
Αυτό το κείμενο το έγραψα καιρό πριν και το σκεφτόμουν πολύ αν θα έπρεπε τελικά να το κάνω ανάρτηση.Μπορεί να φαίνεται ότι μιλάει αποκλειστικά για την φιλία μεταξύ κοριτσιών όμως δεν είναι έτσι...Μιλάει για την φιλία κοριτσιών,για την φιλία αγοριών,για την αληθινή φιλία γενικά...
Α.Γ.Selena