Ας το κάνουμε...!

5 Μαΐου 2009
Για μένα ξεκινάει ένας κύκλος δύσκολος. Εκεί μετράω τη ζωή μου, τους φίλους μου, τους ανθρώπους που αγαπάω και υποτίθεται με αγαπάνε. Βλέπω όμως και τα προβλήματα που έχουν αυτοί τους οποίους δεν κοιτάμε αν δεν φτάσουμε κοντά στο πρόβλημα τους.

Τι θέλω να πω...

Στις 5 Μαΐου έσπασα το πόδι μου πέφτοντας με μηχανάκι που οδηγούσε κάποιος ο οποίος έλεγε πως με αγαπάει ακόμα κι αν η σχέση μας είχε τελειώσει. Χτύπησα προσπαθώντας να τον βοηθήσω όταν όλοι του είχαν γυρίσει την πλάτη. Λάθος μου! Το ευχαριστώ?
Ήρθε μαζί μου μέχρι το νοσοκομείο και πριν καλά καλά με πάρουν για εξετάσεις να δει έστω τι έχω έφυγε όταν έφτασαν οι δικοί μου. Από τότε τον είδα μόνο όταν βγήκα από το νοσοκομείο με κάποια ενδιάμεσα τηλέφωνα. Έφυγε από την πόλη ένα μήνα μετά κι από τότε ούτε τηλέφωνο να δει αν ζω ή αν πέθανα. Αχαριστία! Τη σιχαίνομαι...

Οι φίλοι (κολλητοί) μετρημένα στα δάχτυλα τηλέφωνα και επισκέψεις. Έξι μήνες. Όχι ένας, όχι δύο. Έξι! Οι συγγενείς ανύπαρκτοι. Η ξαδέρφη που λάτρευα και που πριν λίγο καιρό είχε περάσει κάτι παρόμοιο, πήρε ένα τηλέφωνο ένα μήνα μετά αφού βγήκα από το νοσοκομείο και καλά ότι μόλις το είχε μάθει και άλλο ένα μόλις έβγαλα το γύψο, δηλαδή στον 4ο μήνα. Αυτά είναι δανεικά. Έπεσε κι έσπασε το χέρι της λίγο μετά.

Έξι μήνες από τη ζωή μου χαμένοι. Μέσα σε όλα 2 μήνες η γιαγιά μου στο νοσοκομείο να παλεύει κι εγώ να μη μπορώ να πάω έστω να την δω. Τελικά ούτε στην κηδεία της δε μπόρεσα να πάω καλά καλά. Κι όλα αυτά γιατί? Για το κεφάλι μου το κλούβιο που τόσα χαστούκια έχει φάει κι ακόμα συνεχίζει να ελπίζει στον άνθρωπο...

Και τώρα περνάμε στο βασικό θέμα της ανάρτησης μου.

Οι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα.

Έξι μήνες. Τους 4 από αυτούς τους πέρασα σε ένα κρεβάτι. Δυστυχώς στο σπίτι μας έχουμε πολλές σκάλες και ήταν πάρα πολύ δύσκολο να ανεβοκατεβαίνω. Έβγαινα μόνο για να πάω στο νοσοκομείο και ελάχιστες φορές που ήμουν έτοιμη να σκάσω ή να σαλτάρω οπότε και έκανα κουράγιο. Γύριζα σπίτι πτώμα και κοιμόμουν όλη την υπόλοιπη μέρα.

Κι άντε το σπίτι μου είναι δικό μου και φταίω εγώ που δεν προνόησα να κάνω κάτι για τέτοιες περιπτώσεις. Οι άνθρωποι όμως που έχουν μόνιμα κινητικά προβλήματα και νοικιάζουν? Πόσοι έχουν έστω μία μπάρα για να μπορούν να φτάσουν στο ασανσέρ? Κι αν έχουν κατά πόσο είναι βατή? Γιατί σε όλο αυτόν τον καιρό, συνάντησα πολλές μπάρες, όμως ελάχιστες ήταν πραγματικά βατές.

Ξεκινώντας από το νοσοκομείο πρώτα από όλα. Η εξωτερική μπάρα είναι 2 χιλιόμετρα (ο αριθμός δεν είναι πραγματικός φυσικά. Σιγά μην έβγαζα και μεζούρα. Είχα τη γλώσσα που κρεμόταν) και αρκετά ανηφορική. Μία φορά αναγκάστηκα να την ανέβω με τις πατερίτσες και πέθανα πριν φτάσω στη μέση. Σκέψου δηλαδή να είσαι αναγκασμένος να την ανεβαίνεις κάθε τόσο. Είτε με πατερίτσες, είτε με καροτσάκι, είτε με πι (τα έχω δοκιμάσει όλα). Εδώ περπατάς κανονικά, είσαι υγιής και σου βγαίνει η γλώσσα χιλιόμετρα. Ας περάσω όμως στις εσωτερικές οι οποίες οπτικά σε γοητεύουν και λες "μα τι ωραίο νοσοκομείο. Τι προσεγμένο, τι καθαρό, τι......" κι όμως εκείνα τα μάρμαρα γλιστράνε διαολεμένα. Ποιά πατερίτσα και ποιό καροτσάκι? Μια μέρα (πριν πάρω δίπλωμα οδήγησης για καροτσάκι) με πήρε η κατηφόρα και κόντεψα να γίνω ένα με τα λαχταριστά κατά τα άλλα τοστ και σάντουιτς του κυλικείου. Αν πω δε για τις εξόδους στο προαύλιο είναι μη βγεις. Άπαξ και έκανες το λάθος κάηκες. Δε μπαίνεις ξανά μέσα. Μόνο αν φιλοτιμηθεί κάποιος να σε σπρώξει. Αλλά πουυυυυυυυυυυυ? Τόσοι γιατροί, νοσοκόμοι, άνθρωποι καλοντυμένοι και στολισμένοι, φαινομενικά μορφωμένοι περνούν από δίπλα σου και δε σε κοιτάζουν καν, μη σου πω ότι σου κλείνουν και την πόρτα στα μούτρα. Κι όμως σηκώνετε εκείνη η γιαγιά ή εκείνος ο τσιγγάνος που δεν πήγε σχολείο και "δεν ξέρει" και σε βοηθάνε να μπεις.

Είδα μπάρες σε δρόμους που και κανονικά να περπατάς αν πεις να τις περάσεις θα πας νοσοκομείο τουλάχιστον για στραμπούληγμα. Είδα σε μεγάλα καταστήματα, επώνυμα, μια μπάρα που με πολύ φαντασία ονομάζεται έτσι. Είδα σε γνωστές αλυσίδες φαστφουντάδικων μπάρες που περισσότερο τις έλεγες πίστες για ανωμάλου παρά μπάρα για ανθρώπους με κινητικά προβλήματα. Και τέλος είδα και μια ταβέρνα. Ναι καλά διαβάζετε. Ταβέρνα, η οποία είχε τις μόνες σωστές μπάρες που έχω δει 6 μήνες τώρα. Όμως κι εκεί ακόμα δεν είχαν σκεφτεί να κάνουν μία για να έχει κάποιος τη δυνατότητα να μπει μέσα στο μαγαζί.

Και καταλήγω σκεπτόμενη πως δεν θα έβλεπα τίποτα από όλα αυτά αν δεν πάθαινα αυτό που έπαθα. Οκ! Τους κοίταζα. Τους βοηθούσα όταν μπορούσα στο δρόμο. Τους σκεφτόμουν σε διάφορες στιγμές αλλά... Δεν τους καταλάβαινα! Δε μπορούσα να δω πόσο αποκομμένοι είναι, πόσο περιθωριοποιημένοι είναι, πόσο δύσκολη είναι η ζωή τους ακόμα και για να βγουν από το σπίτι τους, ΠΟΣΟ ΜΟΝΟΙ ΝΙΩΘΟΥΝ, πόσο άχρηστοι ακόμα κι αν αυτό δεν ισχύει, πόσο, πόσο, πόσο...

Ίσως κάποιοι να σκεφτείτε "τι λέει?" ή "Ε! και τώρα τους θυμήθηκες?" ή τέλος πάντων διάφορα.

Οι απαντήσεις μου είναι: Λέω ότι είδα και ότι νιώθω. Ναι τώρα τους θυμήθηκα, γιατί τώρα τους "είδα" πραγματικά. Ναι τώρα με ενδιαφέρει πιο πολύ. Κάλλιο αργά, παρά ποτέ!

Εγώ σήμερα είμαι καλά. Πήγα στο γιατρό κι έχω ωραία νέα. Αφήνω και τις δύο τις πατερίτσες και περπατάω. Και σε λίγο καιρό θα αρχίσω πάλι να χοροπηδάω και να χορεύω και να γελάω. Να βγαίνω έξω με τα πόδια, να τριγυρνάω, να πηγαίνω όπου θέλω... Όμως αυτοί οι άνθρωποι δυστυχώς θα συνεχίσουν να μη μπορούν.

Ειλικρινά δεν ξέρω αν θα τα σκέφτομαι σε 5 μήνες από τώρα αυτά. Θέλω να πιστεύω πως θα τα σκέφτομαι το ίδιο και πάντα θα προσπαθώ να κάνω κάτι. Έστω το ελάχιστο που μπορώ.Κι αν το ίδιο κάνουμε όλοι μας τότε σίγουρα η ζωή τους θα γίνει πιο εύκολη.

ΑΣ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ!!!

Δεν είναι δα και τόσο τρομερό να μην παρκάρουμε πχ. μπροστά στις μπάρες που έχουν ΑΝΑΓΚΗ για να μετακινούνται. Ούτε τόσο φοβερό να τους ανοίξουμε την πόρτα κάπου ή να τους σπρώξουμε λίγο (όχι στον Καιάδα, ούτε σε ταχείας κυκλοφορίας δρόμο γιατί είμαστε κάφροι και δεν τους είδαμε) να περάσουν κάποιο εμπόδιο ή κάποια μπάρα δύσκολη. Ή όσοι από εμάς έχουν κάποιο κατάστημα να φροντίσουν να είναι βατό και από εκείνους κτλ κτλ.
Τίποτα δύσκολο! Καλή θέληση χρειάζεται...

Εικόνα από το παιδικό βιβλίο: "Η Αργυρώ γελάει"...

Α.Γ.Selena


Υ.Σ.: Ένα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για τον άνθρωπο που με μετέφερε στο νοσοκομείο εκείνη τη μέρα με κίνδυνο ακόμα και να τρακάρει. Κι ένα ΣΥΓΓΝΩΜΗ που μέσα στον πόνο μου δε σκέφτηκα να πάρω τα στοιχεία του να του το πω κατ' ιδίαν. ΜΑΚΑΡΙ να ταξιδεύει στον μπλογκοκόσμο και να το δει.