Blogger Widgets
topbella

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009

Ας το κάνουμε...!

5 Μαΐου 2009
Για μένα ξεκινάει ένας κύκλος δύσκολος. Εκεί μετράω τη ζωή μου, τους φίλους μου, τους ανθρώπους που αγαπάω και υποτίθεται με αγαπάνε. Βλέπω όμως και τα προβλήματα που έχουν αυτοί τους οποίους δεν κοιτάμε αν δεν φτάσουμε κοντά στο πρόβλημα τους.

Τι θέλω να πω...

Στις 5 Μαΐου έσπασα το πόδι μου πέφτοντας με μηχανάκι που οδηγούσε κάποιος ο οποίος έλεγε πως με αγαπάει ακόμα κι αν η σχέση μας είχε τελειώσει. Χτύπησα προσπαθώντας να τον βοηθήσω όταν όλοι του είχαν γυρίσει την πλάτη. Λάθος μου! Το ευχαριστώ?
Ήρθε μαζί μου μέχρι το νοσοκομείο και πριν καλά καλά με πάρουν για εξετάσεις να δει έστω τι έχω έφυγε όταν έφτασαν οι δικοί μου. Από τότε τον είδα μόνο όταν βγήκα από το νοσοκομείο με κάποια ενδιάμεσα τηλέφωνα. Έφυγε από την πόλη ένα μήνα μετά κι από τότε ούτε τηλέφωνο να δει αν ζω ή αν πέθανα. Αχαριστία! Τη σιχαίνομαι...

Οι φίλοι (κολλητοί) μετρημένα στα δάχτυλα τηλέφωνα και επισκέψεις. Έξι μήνες. Όχι ένας, όχι δύο. Έξι! Οι συγγενείς ανύπαρκτοι. Η ξαδέρφη που λάτρευα και που πριν λίγο καιρό είχε περάσει κάτι παρόμοιο, πήρε ένα τηλέφωνο ένα μήνα μετά αφού βγήκα από το νοσοκομείο και καλά ότι μόλις το είχε μάθει και άλλο ένα μόλις έβγαλα το γύψο, δηλαδή στον 4ο μήνα. Αυτά είναι δανεικά. Έπεσε κι έσπασε το χέρι της λίγο μετά.

Έξι μήνες από τη ζωή μου χαμένοι. Μέσα σε όλα 2 μήνες η γιαγιά μου στο νοσοκομείο να παλεύει κι εγώ να μη μπορώ να πάω έστω να την δω. Τελικά ούτε στην κηδεία της δε μπόρεσα να πάω καλά καλά. Κι όλα αυτά γιατί? Για το κεφάλι μου το κλούβιο που τόσα χαστούκια έχει φάει κι ακόμα συνεχίζει να ελπίζει στον άνθρωπο...

Και τώρα περνάμε στο βασικό θέμα της ανάρτησης μου.

Οι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα.

Έξι μήνες. Τους 4 από αυτούς τους πέρασα σε ένα κρεβάτι. Δυστυχώς στο σπίτι μας έχουμε πολλές σκάλες και ήταν πάρα πολύ δύσκολο να ανεβοκατεβαίνω. Έβγαινα μόνο για να πάω στο νοσοκομείο και ελάχιστες φορές που ήμουν έτοιμη να σκάσω ή να σαλτάρω οπότε και έκανα κουράγιο. Γύριζα σπίτι πτώμα και κοιμόμουν όλη την υπόλοιπη μέρα.

Κι άντε το σπίτι μου είναι δικό μου και φταίω εγώ που δεν προνόησα να κάνω κάτι για τέτοιες περιπτώσεις. Οι άνθρωποι όμως που έχουν μόνιμα κινητικά προβλήματα και νοικιάζουν? Πόσοι έχουν έστω μία μπάρα για να μπορούν να φτάσουν στο ασανσέρ? Κι αν έχουν κατά πόσο είναι βατή? Γιατί σε όλο αυτόν τον καιρό, συνάντησα πολλές μπάρες, όμως ελάχιστες ήταν πραγματικά βατές.

Ξεκινώντας από το νοσοκομείο πρώτα από όλα. Η εξωτερική μπάρα είναι 2 χιλιόμετρα (ο αριθμός δεν είναι πραγματικός φυσικά. Σιγά μην έβγαζα και μεζούρα. Είχα τη γλώσσα που κρεμόταν) και αρκετά ανηφορική. Μία φορά αναγκάστηκα να την ανέβω με τις πατερίτσες και πέθανα πριν φτάσω στη μέση. Σκέψου δηλαδή να είσαι αναγκασμένος να την ανεβαίνεις κάθε τόσο. Είτε με πατερίτσες, είτε με καροτσάκι, είτε με πι (τα έχω δοκιμάσει όλα). Εδώ περπατάς κανονικά, είσαι υγιής και σου βγαίνει η γλώσσα χιλιόμετρα. Ας περάσω όμως στις εσωτερικές οι οποίες οπτικά σε γοητεύουν και λες "μα τι ωραίο νοσοκομείο. Τι προσεγμένο, τι καθαρό, τι......" κι όμως εκείνα τα μάρμαρα γλιστράνε διαολεμένα. Ποιά πατερίτσα και ποιό καροτσάκι? Μια μέρα (πριν πάρω δίπλωμα οδήγησης για καροτσάκι) με πήρε η κατηφόρα και κόντεψα να γίνω ένα με τα λαχταριστά κατά τα άλλα τοστ και σάντουιτς του κυλικείου. Αν πω δε για τις εξόδους στο προαύλιο είναι μη βγεις. Άπαξ και έκανες το λάθος κάηκες. Δε μπαίνεις ξανά μέσα. Μόνο αν φιλοτιμηθεί κάποιος να σε σπρώξει. Αλλά πουυυυυυυυυυυυ? Τόσοι γιατροί, νοσοκόμοι, άνθρωποι καλοντυμένοι και στολισμένοι, φαινομενικά μορφωμένοι περνούν από δίπλα σου και δε σε κοιτάζουν καν, μη σου πω ότι σου κλείνουν και την πόρτα στα μούτρα. Κι όμως σηκώνετε εκείνη η γιαγιά ή εκείνος ο τσιγγάνος που δεν πήγε σχολείο και "δεν ξέρει" και σε βοηθάνε να μπεις.

Είδα μπάρες σε δρόμους που και κανονικά να περπατάς αν πεις να τις περάσεις θα πας νοσοκομείο τουλάχιστον για στραμπούληγμα. Είδα σε μεγάλα καταστήματα, επώνυμα, μια μπάρα που με πολύ φαντασία ονομάζεται έτσι. Είδα σε γνωστές αλυσίδες φαστφουντάδικων μπάρες που περισσότερο τις έλεγες πίστες για ανωμάλου παρά μπάρα για ανθρώπους με κινητικά προβλήματα. Και τέλος είδα και μια ταβέρνα. Ναι καλά διαβάζετε. Ταβέρνα, η οποία είχε τις μόνες σωστές μπάρες που έχω δει 6 μήνες τώρα. Όμως κι εκεί ακόμα δεν είχαν σκεφτεί να κάνουν μία για να έχει κάποιος τη δυνατότητα να μπει μέσα στο μαγαζί.

Και καταλήγω σκεπτόμενη πως δεν θα έβλεπα τίποτα από όλα αυτά αν δεν πάθαινα αυτό που έπαθα. Οκ! Τους κοίταζα. Τους βοηθούσα όταν μπορούσα στο δρόμο. Τους σκεφτόμουν σε διάφορες στιγμές αλλά... Δεν τους καταλάβαινα! Δε μπορούσα να δω πόσο αποκομμένοι είναι, πόσο περιθωριοποιημένοι είναι, πόσο δύσκολη είναι η ζωή τους ακόμα και για να βγουν από το σπίτι τους, ΠΟΣΟ ΜΟΝΟΙ ΝΙΩΘΟΥΝ, πόσο άχρηστοι ακόμα κι αν αυτό δεν ισχύει, πόσο, πόσο, πόσο...

Ίσως κάποιοι να σκεφτείτε "τι λέει?" ή "Ε! και τώρα τους θυμήθηκες?" ή τέλος πάντων διάφορα.

Οι απαντήσεις μου είναι: Λέω ότι είδα και ότι νιώθω. Ναι τώρα τους θυμήθηκα, γιατί τώρα τους "είδα" πραγματικά. Ναι τώρα με ενδιαφέρει πιο πολύ. Κάλλιο αργά, παρά ποτέ!

Εγώ σήμερα είμαι καλά. Πήγα στο γιατρό κι έχω ωραία νέα. Αφήνω και τις δύο τις πατερίτσες και περπατάω. Και σε λίγο καιρό θα αρχίσω πάλι να χοροπηδάω και να χορεύω και να γελάω. Να βγαίνω έξω με τα πόδια, να τριγυρνάω, να πηγαίνω όπου θέλω... Όμως αυτοί οι άνθρωποι δυστυχώς θα συνεχίσουν να μη μπορούν.

Ειλικρινά δεν ξέρω αν θα τα σκέφτομαι σε 5 μήνες από τώρα αυτά. Θέλω να πιστεύω πως θα τα σκέφτομαι το ίδιο και πάντα θα προσπαθώ να κάνω κάτι. Έστω το ελάχιστο που μπορώ.Κι αν το ίδιο κάνουμε όλοι μας τότε σίγουρα η ζωή τους θα γίνει πιο εύκολη.

ΑΣ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ!!!

Δεν είναι δα και τόσο τρομερό να μην παρκάρουμε πχ. μπροστά στις μπάρες που έχουν ΑΝΑΓΚΗ για να μετακινούνται. Ούτε τόσο φοβερό να τους ανοίξουμε την πόρτα κάπου ή να τους σπρώξουμε λίγο (όχι στον Καιάδα, ούτε σε ταχείας κυκλοφορίας δρόμο γιατί είμαστε κάφροι και δεν τους είδαμε) να περάσουν κάποιο εμπόδιο ή κάποια μπάρα δύσκολη. Ή όσοι από εμάς έχουν κάποιο κατάστημα να φροντίσουν να είναι βατό και από εκείνους κτλ κτλ.
Τίποτα δύσκολο! Καλή θέληση χρειάζεται...

Εικόνα από το παιδικό βιβλίο: "Η Αργυρώ γελάει"...

Α.Γ.Selena


Υ.Σ.: Ένα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για τον άνθρωπο που με μετέφερε στο νοσοκομείο εκείνη τη μέρα με κίνδυνο ακόμα και να τρακάρει. Κι ένα ΣΥΓΓΝΩΜΗ που μέσα στον πόνο μου δε σκέφτηκα να πάρω τα στοιχεία του να του το πω κατ' ιδίαν. ΜΑΚΑΡΙ να ταξιδεύει στον μπλογκοκόσμο και να το δει.

18 καρδιες αγγιξα ❤:

evelina είπε...

Selena μου υπέροχη η ανάρτηση σου ...δυστυχώς μόνο όταν παθαίνουμε κοιτάζουμε κατάματα κάποια πράγματα που στην καθημερινή ζωή μας ρίχνουμε απλά μια ματιά και μετά προσπερνάμε...εύχομαι να χοροπηδάς όπως αρέσει σε σένα απο δώ και μπρός και άλλο κακό να μη δεις...όσο για τους'' δικούς μας''ανρθώπους ,στις χαρές όλοι μας θυμούνται στα δύσκολα όμως φένονται ποιοί μας ααπούν πραγματικά...καλό σου βράδυ

Thalassenia είπε...

Θα έλεγα οτι έχεις δίκιο και νιώθουμε τα δύσκολα όταν είμαστε μέσα σ΄αυτά.
Περαστικά και μακριά από μηχανάκια.

A.G.Selena είπε...

Εβελίνα μου

ευχαριστώ αλλά δεν τη θεωρώ υπέροχη.Πιο πολύ αξιοθρήνητη.Έπρεπε να τα έχω δει όλα νωρίτερα.Έπρεπε όλοι μας να τα έχουμε δει και να κάνουμε κάτι.

Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου.
Κι εσύ να είσαι πάντα καλά γλυκιά μου :)

Βασικά πιστεύω πως οι άνθρωποι που μας αγαπούν φένονται και στα εύκολα και στα δύσκολα.Λίγοι θα χαρούν πραγματικά με τη χαρά σου και θα λυπηθούν πραγματικά με τη λύπη σου.Η μόνη διαφορά είναι πως όταν είμαστε χαρούμενοι δε μας νοιάζει και πολύ να τους μετρήσουμε.Ενώ όταν είμαστε στα δύσκολα τους περιμένουμε...

Φιλιά πολλά καλή μου.Εύχομαι να έχει γλυκά όνειρα :)

A.G.Selena είπε...

Θαλασσένια μου

Είναι πολύ κρίμα όμως να τα βλέπουμε μόνο τότε.Κάτι πρέπει να γίνει να ευαισθητοποιηθούμε όλοι.

Ευχαριστώ πολύ.Θα προσέχω αν και έχω μια αδυναμία στις μηχανές.Τώρα απέκτησα και μία φοβία...

Καλό βράδυ καλή μου.Φιλιά :)

logia είπε...

@Selena μου

κατ' αρχήν οδηγώ μηχανή και σε καταλαβαίνω απόλυτα...
Θέλω να σου πω, πως εδώ και χρόνια έχω σταματήσει να παίρνω άλλον άνθρωπο στη μηχανή, για να μην συμβεί αυτό ακριβώς που έπαθες εσύ...
όσο για τα παιδιά μου, το μόνο πράγμα που τους λέω συνέχεια, είναι: θα μάθετε να οδηγείτε εσείς και ποτέ δεν θα ανεβείτε σε άλλον...
Ο καιρός στο κρεββάτι είναι δύσκολος, το έχω ζήσει...
όμως καλό μου Selenaki θέλω να σου πω ένα μεγάααααλο μπράβο, που η σκέψη σου πήγε σε αυτούς τους ανθρώπους, που τόσο τους βασανίζουμε με την αμυαλιά μας, την αδιαφορία μας, τον ωχαδερφισμό μας καθημερινά!!!

Μπράβο σου και γρήγορα να γίνεις πάλι γερή!

και τώρα ξέρεις...ποτέ συνεπιβάτης σε μηχανή

kariatida62 είπε...

selena,γερή και σιδερένια! Το τελευταίο ατύχημα στην ζωή σου νάναι το συγκεκριμένο τροχαίο αλλά και το προσωπικό...
Όλοι φίλοι, συγγενείς,σύντροφοι,συνάδελφοι δοκιμάζονται μέσα στον χρόνο! Και εμείς αποκτούμε την πολύτιμη εμπειρία που χρειάζεται για να κάνουμε τις επιλογές μας πιο σωστές!
Ξεχωριστή η ανάρτησή σου για τους ανθρώπους που η ατυχία τους έριξε σένα αναπηρικό καροτσάκι ή απο την αρχή τους επιφύλαξε μια ζωή με κινητικά προβλήματα! Είμαι σίγουρη ότι εσύ ποτέ δεν πρόκειται να ξεχάσεις τις καθημερινές δυσκολίες τους και θα διατηρήσεις την ευαισθησία σου απέναντί τους!

A.G.Selena είπε...

Nelly μου

ΤΟ ΗΞΕΡΑ!!!χαχαχαχα κάτι μέσα μου μου έλεγε πως εμείς οι δύο έχουμε πολλά κοινά :D

Κι εγώ οδηγάω από τα 12 και έχω πέσει 1φορά οδηγόντας εγώ (με συνοδηγό) αν και δεν έφταιγα.

Έχω μεγάλο έρωτα με τις πίστας και ο πρώην φίλος μου είχε μία τέτοια.Δεν ξέρω να τις οδηγάω βέβαια :( Ίσως κάποτε μάθω,αλλά σσσσσσσ γιατί αν το ακούσει ο Θαλασσοκράτορας θα με καθαρίσει :Ρ
Και να πεις πως πέσαμε όμως με εκείνη να πω χαλάει."Πήγα" χαρούμενη.Με παπί πέσαμε γμτ.Με 20 κυριολεκτικά.Τέλος πάντων...

Καλά λες στα παιδιά σου.Κι εγώ αυτό λέω.Μόνο αν οδηγάς εσύ ή έστω κάποιος που να εμπιστεύεσαι πολύ.

Ο ρημάδης ο καιρός είναι πολύ δύσκολος.Αλλά θα καθόμουν κι άλλο αν μπορούσα να αλλάξω έτσι κάποια πράγματα.Και δε μιλάω αλτρουιστικά.Καθαρά εγωκεντρικά μιλάω.Ας καθόμουν κι ένα χρόνο αν δε μου έπαιρνε το κοριτσάκι μου.Τέλος πάντων..

Δε νομίζω πως μου αξίζει μπράβο Nelly μου.Μπράβο γιατί ξύπνησα?
Όχι μπράβο.Μπράβο θα μου άξιζε αν έκανα κάτι.Όχι επειδή κατάλαβα πόσο αδιάφορη στάθηκα ως τώρα.

Ευχαριστώ πάρα πολύ.Ναι ξέρω τώρα πια.Έβαλα μυαλό και πήρα μεγάλο φόβο.Κι εσύ να είσαι καλά γλυκιά μου.Γερή και δυνατή :)Φιλάκια

A.G.Selena είπε...

Καρι μου

Όπως λέω όλο αυτόν τον καιρό...
ΟΧΙ ΣΙΔΕΡΕΝΙΑ!!!Το γλύτωσα το σίδερο :Ρ χιχιχι

Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και για τις ευχές σου που τα λένε όλα.

Έχεις δίκιο για τους ανθρώπους.Ναι δοκιμάζοντε κι εμείς μαθαίνουμε.Ήδη βλέπω πιο καθαρά.

Με τιμάει που το πιστεύεις αυτό για μένα.Σε ευχαριστώ πολύ.Το εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να μη με αλοιώσει η καθημερινότητα και τα "δικά" μου και να βλέπω πάντα τους συνανθρώπους μου.

Φιλάκια πολλά Καρι μου.Να είσαι πάντα καλά...

Margo είπε...

Σελενάκι μου με παπί είναι πιο εύκολο να πέσεις και να χτυπήσεις και άσχημα. Τουλάχιστον δεν είχες χειρότερα. Όσον αφορά την εγκατάλειψη δυστυχώς έτσι γίνεται. Πώς εξαφανίζονται όλοι όταν τους χρειαζόμαστε δεν μπόρεσα ποτά να καταλάβω. Ίσως φοβούνται μήπως τους χρειαστείς, δεν μπορούν να βλέπουν ανθρώπους ανήμπορους, δεν ξέρω πάντως όλοι το περνάμε και μετά καταλαβαίνουμε ποιοι είναι οι πραγματικοί φίλοι.

Το θέμα του σεβασμού τώρα σε ανθρώπους με κινητικά προβλήματα ή και στις μαμάδες με τα καρότσια είναι μεγάλο και δεν πρόκειται να λυθεί ποτέ, όσο υπάρχουν άνθρωποι που δεν τους ενδιαφέρει ο διπλανός τους. Δυστυχώς είναι η πλειοψηφία, δυστυχώς!
Σιδερένια να είσαι Σελενάκι μου γρήγορα να τρέξεις και να χορέψεις και να χαρείς και να ξέρεις ότι ο χρόνος που πέρασες δεν πήγε χαμένος έκανες εντατικά μαθήματα ζωής!
Καλό σου βράδυ
Φιλάκια

George είπε...

καλή μου Σελένα η ανάρτηση σου είναι υπέροχη και γεμάτη με ευαισθησία και ανθρωπιά. Ήξερα οτι διέθετες την ανθρωπιά και την ευαισθησία αλλά εδώ μας την χάρισες και την έδειξες απλόχερα σε όλους μας.
Ναι έχεις δίκιο, Ας το κάνουμε όλοι μας. Ας δείχνουμε έμπρακτα τις ευαισθησίες μας.
Λυπάμαι πάντως καθώς ένιωσα στην αρχή της ανάρτησης την πίκρα που έχεις για κάποιους φίλους σου και συγγενείς.
Δικό μου δόγμα πάντως είναι πως φίλοι αληθινοί δύσκολα υπάρχουν. Αν όμως βρεθούν τότε πρέπει να τους δεχόμαστε όπως είναι με τις αδυναμίες τους και τις συμπεριφορές τους και να μην προσπαθούμε να τους κρίνουμε με δικές μας συμπεριφορές. Δεν προσπαθώ να δικαιολογήσω την συμπεριφορά τους απέναντι σου απλά να βρώ μια διέξοδο να κατανοήσεις την συμπεριφορά τους.
Μια γλυκιά καλησπέρα μου.

A.G.Selena είπε...

Margo μου

είναι πιο εύκολο ακόμα όταν είσαι στόκος :Ρ
Ευτυχώς λέω!Τυχερή μέσα στην ατυχία μου!
Προσωπικά πιστεύω ότι δε νοιάζοντε τόσο ώστε να καταλάβουν ότι τους έχεις ανάγκη.ΟΧΙ υλική ή πρακτική αλλά ανάγκη της παρουσίας τους.Προτιμούν να συνεχίσουν να περνάνε καλά παρά να μπουν στη διαδικασία να σε βοηθήσουν να ανέβεις.Κάποιοι το χαίροντε κιόλας μη σου πω...
Αλλά για τους φίλους δεν έχω τόση πικρία γιατί ξέρω τι είναι και μέχρι που μπορούν να φτάσουν.Για τους συγγενείς όμως έχω.Ειλικρινά αν τους γνώριζες και γνώριζες κι εμένα θα έλεγες ότι είμαστε από άλλο πλανήτη.Τέλος πάντων...

Δυστυχώς όπως τα λες είναι.Όμως εμείς οι υπόλοιποι μπορούμε κάτι να κάνουμε.Και όχι μόνο στα λόγια.Δεν είναι και τόσο δύσκολο...

Ευχαριστώ πολύ καλή μου Margo.Ναι έχεις δίκιο.Κι αν δεις την πρώτη πρώτη ανάρτηση μου θα καταλάβεις...

Φιλάκια πολλά πολλά καλή μου.Να προσέχεις και ένα φιλάκι στο αγγελάκι σου :)

A.G.Selena είπε...

Γιώργο μου

Ευχαριστώ πολύ.Ναι πρέπει να το κάνουμε αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι.

Πίκρα σωστά τα λες.Δεν αρνούμαι ότι την έχω.Πιο πολύ ίσως για συγκεκριμένο πρόσωπο που κάποτε είχα σαν είδωλο και υπεραγαπούσα.Το ξέρεις ότι το σαββατοκύριακο ήμουν στο χωριό κι ενώ ήρθε δεν χτύπησε ούτε για 5 δευτερόλεπτα την πόρτα μου να δει αν ζω ή αν πέθανα?Είχε να με δει μισό χρόνο.Τα είχε περάσει κι εκείνη πρόσφατα όλα αυτά.Αλλά...

Τους φίλους μου που λες,δεν τους ρίχνω και τόσο μεγάλο φταίξιμο.Τους διαλέγω πολύ προσεκτικά.Έχω έναν κολλητό ο οποίος είναι σαν αδερφός μου (ναι ξέρω,μπορεί να πεις δεν υπάρχει φιλία ανάμεσα σε άνδρα και γυναίκα.Κι όμως υπάρχει.Είμαστε η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα) και δύο κολλητές με τις οποίες είμαστε μαζί από το νηπιαγωγείο.Λοιπόν όπως είπα και στη Margo,τους φίλους μου τους ξέρω.Ξέρω τα καλά τους,ξέρω τα κακά τους και ξέρω μέχρι που φτάνουν και τι να περιμένω.Γι'αυτό και δεν σκάω και τόσο.

Είμαι συμβιβασμένη γιατί είναι οι καλύτεροι από τους υπόλοιπους κι έτσι τους δέχομαι.Πολλές φορές με πειράζουν πράγματα γιατί λέω "μα εγώ δε θα το έκανα" ή "εγώ στην καρδιά μου σε έχω αλλιώς" αλλά στο τέλος τέλος τους αγαπάω και δε θέλω να τους χάσω από τη ζωή μου.Με τα καλά και τα στραβά τους.

Επίσης να πω πως η σχέση μου με τις δύο φίλες ουδεμία σχέση έχει με την σχέση μου με τον φίλο.Άλλη επαφή.Τελείως διαφορετική.Και το λέω με βεβαιώτητα πως αν τελικά υπάρξει φιλία μεταξύ των δύο φίλων είναι η πιο αληθινή και η πιο γεμάτη και η πιο ολοκληρομένη...

Μια γλυκιά καλησπέρα κι από μένα Γιώργο μου.Φιλιά.

Τζούλια Φορτούνη είπε...

και τη δική μου καρδιά άγγιξες selena...
καταρχάς σου εύχομαι να πάνε όλα καλά κι αυτό να μείνει απλώς ένα υπέροχο μάθημα της ζωής, απ ΄αυτά τα μοιραία δυναμικά μαθήματα που μας κάνουν καλύτερους μας κάνουν να αναθεωρούμε τις προτεραιότητες και τις αξίες μας, αρκεί να έχουμε τα μάτια μας και τ΄αυτιά μαςαανοιχτά... ν΄ακτικρίσουμε, να αφουγκραστούμε την αλήθεια...
αυτή που η ζωή αιώνια μας συλλαβίζει...

καλό απόγευμα

A.G.Selena είπε...

Μωβ μου

Να είσαι καλά!Ευχαριστώ πολύ!

Νομίζω πως πήρα ένα μεγάλο μάθημα.
Θα το κρατήσω όσο μπορώ φυλαγμένο...

Φιλιά πολλά :)Καλημέρα!

μιά φορά κι ἕναν τρελλό... είπε...

Ακούω για μηχανές κι όσο κι αν μου αρέσουν κι όσο μέρος της ζωής μου κι αν έχω περάσει επάνω τους, έχουν αρχίσει και με αγριεύουν λιγουλάκι - μάλλον έχω αρχίσει να παραμεγαλώνω!!

Όσο για τους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα, τυχαίνει το σπίτι μου να βρίσκεται σε πεζόδρομο όπου κυκλοφορούν πολλοί άνθρωποι με καροτσάκια, λόγω κάποιου ιδρύματος.
Πίστεψε με πόσες φορές τους έχω δει σε απόγνωση καθώς δεν μπορούν να περάσουν ένα δρόμο επειδή κάποιος ασυνείδητος τους κλείνει τη διάβαση. Σκληρότητα και αναισθησία δυστυχώς.

Άιναφετς είπε...

Φεγγαρόλουστη Selena, διάβασα με πολύ προσοχή το κείμενο σου και τα σχόλια των ΦΙΛΩΝ σου. Λες κάποια στιγμή, έξη μήνες πήγαν χαμένοι...πες μου καλή μου, θα έγραφες όλα αυτά ή μάλλον θα τα γνώριζες, αν δεν τα είχες ζήσει; Η γνώση, δεν έρχεται από τα βιβλία, αλλά από την προσωπική μας εμπειρία. Για θυμήσου, τι σου είχα γράψει "τότε" που ο πόνος σου είχε αγγίξει την κόλαση; Ότι από όλο αυτό θα βγεις σοφότερη και είσαι τυχερή που τόσο μικρή σου ήρθαν όλα κατακέφαλα, άλλοι δεν παίρνουν ποτέ μυρωδιά. Κάπου διάβασα κάτι που μου άρεσε πολύ: God give me problems...Όσο για τους συγγενείς, δεν τους διαλέγουμε και δεν είμαστε υποχρεωμένοι να τους αγαπάμε, όσο για τους φίλους, ΕΔΩ,έχεις ΠΟΛΛΟΥΣ...Μπράβο σου!

A.G.Selena είπε...

Μια φορα κι εναν τρελο...

εγώ να δεις τι έχω πάθει που πήρα φόβο και σφίγγομαι και μέσα στο αμάξι ακόμα.Πρέπει να είσαι από μια μεριά να με δεις.Τρελό γέλιο.Θα το ξεπεράσω όμως.

Ναι δυστυχώς ξέρω πόσο γαϊδούρια μπορούμε να γίνουμε εμείς οι "άνθρωποι".Υπάρχουν όμως κι εκείνες οι στιγμές ανθρωπιάς που με εκπλήσσουν και λέω υπάρχει ελπίδα...Εκεί ποντάρω.

Τα φιλιά και την καληνύχτα μου.

A.G.Selena είπε...

ΚΜΝΒ μου

Χαμένοι γιατί εγώ τότε ξεκινούσα πράγματα και όλα μείνανε πίσω.Από αυτή την έννοια.Σαφώς και βγήκα πλούσια σε γνώσεις από όλη αυτή την ιστορία.Κέρδισα φίλους ανεκτίμητους που μπορεί ποτέ να μην έχω δει ή να μη δω μα στάθηκαν δίπλα μου καλύτερα από όσα θα πίστευα ποτέ.

Αν διαβάσετε την πρώτη ανάρτηση μου θα δείτε πως είδα την ιστορία αυτή από την αρχή.Από την πρώτη στιγμή είπα: "είναι μάθημα".
Και ευχαριστώ που το πήρα.

Όσο για τους συγγενείς ναι δυστυχώς δεν τους διαλέγουμε.Και δυστυχώς η αγάπη μας δε βρίσκει πάντα αντίκρισμα.Τι να κάνουμε?

ΟΣΟ ΖΩ,ΒΛΕΠΩ ΠΙΟ ΚΑΘΑΡΑ ΚΙ ΟΣΟ ΠΙΟ ΚΑΘΑΡΑ ΒΛΕΠΩ,ΜΑΘΑΙΝΩ!

Πολλά ΑΦφεγγαρόσκονης σας στέλνω και την αγάπη μου.Καληνύχτα :)

Η Φωτό Μου
A.G.Selena
Κάθε φορά που ένα παιδί λέει ότι δεν πιστεύει στις νεράιδες, κάπου κάποια νεράιδα πεθαίνει. James Barrie
Προβολή πλήρους προφίλ