Όσα και τόσα ακόμα...

Έμπνευση από τη Luna της οποίας το κείμενο παραθέτω κάτω...

Δεν με ξέρεις καλά, κανείς δεν με ξέρει

Νομίζεις πως με ξέρεις; Πως σου έχω πει ότι ήθελα, πως έμαθες όσα έπρεπε; Επειδή σου αράδιασα μερικές ημερομηνίες και γεγονότα, σου αποκαλύφθηκα λες; Επειδή γεννήθηκα εκεί, σπούδασα εκεί, δούλεψα εκεί, έσπασες θαρρείς τους κώδικες μου; Λοιπόν, ποια νομίζεις πως είμαι; Αυτή που γνώρισες χτες, αυτή που είμαι σήμερα ή εκείνη που μπορώ να γίνω αύριο; Ή μήπως θεωρείς πως έχω μόνο μια ζωή; Ένα όνομα, μια ιδιότητα; Δεν είναι που δεν με ξέρεις καλά, το πρόβλημα. Είναι που δεν με ξέρεις καθόλου. Κι επιμένεις να πιστεύεις πως είσαι ο μόνος κάτοικος κάποιου μυστικού Παράδεισου ή μιας φριχτής Κόλασης. Κι όμως... Δεν έχεις ιδέα. Περιστρέφομαι κάθε φορά, δείχνοντας μια πλευρά μου προς το σύμπαν. Γίνομαι καθρέφτης του καθενός. Αλλάζω όσο αλλάζουν κι οι άλλοι απέναντί μου, διατηρώντας τις εσωτερικές μου σταθερές. Τις καθαρά προσωπικές μου αξίες. Πυρήνας απάτητου πλανήτη, ανεξερεύνητος γαλαξίας, σκιώδες νεφέλωμα. Είμαι κάποιων η κόρη, κάποιων η φίλη, κάποιων η πρώην, κάποιων η συνάδελφος, κάποιων η πελάτισσα, κάποιων η ασθενής, κάποιων η έμπιστη.. κάποιων... Ποιος απ' όλους τους με ξέρει καλά; Ποιος λες ότι με καταλαβαίνει περισσότερο; Ποιος νομίζεις πως μπορεί να υποψιαστεί... τι εύχομαι λίγο πριν κοιμηθώ, τι παλεύω να νικήσω, ποιους φόβους καμουφλάρω, ποιοι με τρώνε ζωντανή; Ποιος νομίζεις πως μπορεί να καταλάβει τα μυστικά μου όρια, τις αιχμηρές μου γωνίες, τις ματωμένες μου αντιστάσεις; Ποιος νομίζεις πως μπορεί να ξέρει αν θέλω να είμαι ένα καλό κορίτσι ή ένα ευτυχισμένο κορίτσι; Ποιος μπορεί να ξέρει με τι χτυπά δυνατά η καρδιά μου, πότε λυγίζουν τα πόδια μου, πότε κλαίω και πότε ουρλιάζω; Ποιος μπορεί να ξέρει τι κάνω όταν μένω μόνη μου; Πόσο θυμό κουβαλάω και πόσες λέξεις κοιμίζω; Ποιος μπορεί να ξέρει πόσες φορές έπιασα πάτο και πόσες σηκώθηκα; Αν τρώω τα νύχια μου όταν αγχώνομαι ή αν κουλουριάζομαι όταν κοιμάμαι; Ποιος μπορεί να ξέρει σε πόσα "εγώ" χωρίζομαι; Σε πόσα αποφασίζω να δώσω ζωή και πόσα σκοτώνω; Νομίζεις πως επειδή κάτι μοιράζομαι μαζί σου -ότι κι αν είναι αυτό, μικρό ή μεγάλο, σημαντικό ή ασήμαντο-, σ' αφήνω και να κοιτάξεις και πίσω απ' τη σκηνή; Νομίζεις πως βλέπεις κάτι, επειδή απλά το κοιτάζεις; Νομίζεις πως τυχαία τραγουδάω τόσα χρόνια "...όσα κομμάτια κι αν μπορέσεις να ενώσεις, δεν θα σου φτάσουν μια στιγμή για να με νιώσεις...". Νομίζεις; Νομίζεις;; Νομίζεις;;;

Το κείμενο είναι της Madame de la Luna